Naar de Cocora vallei ging ik met de Willys. Neen, ik maakte geen nieuwe beste vrienden, maar reed mee in een typische legerjeep, die ze hier gebruiken als taxi en als dagelijks vervoermiddel. Dit vooral vanwege de haast onverwoestbare carrosserie, iets wat in de bergen hier en voor het vervoer van kilo’s koffiebonen goed van pas komt.

In Cocora geraakte ik boven… De foto’s met zicht op de vallei zijn het bewijs. Hoewel het een flinke klim was, ging het allemaal vlotter dan ik had verwacht. De steile hellingen in alle vorige plaatsen waren een prima voorbereiding.

In Salento bezocht ik een koffieplantage, waar alles op ecologische en organische manier gebeurde en vooral allemaal manueel. Ik begrijp nu volledig hoe het kan dat ik thuis een paar maanden geleden 15 euro (!) voor een halve kilo betaalde…

Vanuit Salento ging ik met de bus naar Filandia, een stadje een aantal kilometers verderop. Nee, niet FiNlandia, hoewel het waarschijnlijk makkelijker was geweest om daar te geraken. Er gaat om één of andere reden geen directe bus. Je moet een bus nemen naar Armenia (de andere richting uit), aan de chauffeur vragen om je eruit te laten bij las flores en daar vervolgens een bus aanhouden die naar Filandia (de ander kant dus) gaat. Zo gezegd, zo gedaan. De man van het busstation geeft de buschauffeur de nodige instructies (helemaal correct, ik had het zelf niet beter gedaan), de andere passagiers horen deze ook allemaal en we gaan op weg. Nu heb ik op mijn telefoon een fantastische app, waarmee ik offline kaarten kan gebruiken. Zo kan ik onderweg steeds volgen waar we precies zitten. Er was dit keer maar 1 klein probleem, ik kon las flores niet vinden op de kaart. Maar goed, de chauffeur was op de hoogte, de andere reizigers ook, dus ik leunde rustig achterover. Na een tijdje leek het me toch wel lang te duren, we waren volgens mijn kaart al bijna in Armenia. Opeens vraagt de vrouw voor me of ik er niet bij las flores uit moest. Ik antwoord dat ik de route niet ken en dat ik ook las flores niet vond op de kaart. Bleek het een bloemenkrans langs de weg te zijn… De chauffeur was me vergeten en de anderen hadden er ook niet meer bij stilgestaan. Het volgende kwartier werd doorgebracht met druk gediscussieer waar ik dan best van de bus zou stappen. Enfin, uiteindelijk geraakte ik in Filandia. Ook teruggeraken was nog niet zo simpel, de bus vertrok ergens aan het centrale plein, waar 8 straten op uitkomen en dat dus 8 hoeken heeft. Aan wie ik het ook vroeg, iedereen wees me een andere hoek.

In Filandia liep ik voorbij een funerarium met de naam ‘ la resurrección’ (de verrijzenis). Als het ooit zover is, mag je me daarheen brengen. Ik weet ondertussen hoe je er geraakt...

Vanuit Salento ging het richting Popayán, de witte stad. Een busrit van een uur of 6… in normale omstandigheden. Maar, zoals jullie al kunnen raden, liep ook dat niet van een leien dakje. Het werd een rit van 14 uur… Dat het beroep van leerkracht blijkbaar overal zwaar en ondergewaardeerd is, werd hier maar weer eens bewezen ;-). De leerkrachten staakten en kwamen op straat, dat begrijp ik helemaal, waarschijnlijk was dat volkomen terecht. Dat ze daarbij ook de péage blokkeerden bij Tunía, zo'n 40 km voor Popayán begreep ik net iets minder goed. Uren hebben we daar gestaan in een kilometerslange file. Op de duur had niemand van de passagiers nog eten of water, het was er verschrikkelijk heet, er was geen schaduw dus uitstappen was niet echt een optie, in de bus blijven zitten zonder airco was echter geen betere oplossing. Het blijft me ook steeds verbazen hoe de mensen daar toch steeds blijven lachen en zich er niet al te druk om maken. ‘It is what it is', zij weten het wel…

Terwijl we daar zo stonden en niet voor- of achteruit konden, klopte er een vrouwtje van een jaar of 80 op de deur. Of iemand haar een gunst wou bewijzen en even naar haar man wilde bellen, want die was ze kwijt en ze had geen belminuten meer. Hoezo dan, kwijt? Ze zaten samen op de bus, waren wegens de file uitgestapt om te gaan plassen langs de kant van de weg en nu was ze hem kwijt, zo simpel was het… Een vriendelijke vrouw in de bus probeerde de man te bereiken, maar helaas zonder resultaat. Er was op heel veel plaatsen geen bereik en we stonden net op zo’n plek. Het vrouwtje had geen zin om te wachten en is dan maar weer uitgestapt. Nadat we een paar meter opgeschoven waren lukte het wel, maar de vrouw was toen al niet meer te bespeuren. De man was blijkbaar achterop een moto gesprongen (die wel konden passeren) en stond nu in Piéndamo, van waaruit hij en bus zou kunnen nemen naar Popayán. De lijn was echter niet erg duidelijk en het gesprek wordt afgebroken. Ondertussen was er in de bus hilariteit alom, welke man liet z’n vrouw nu achter, hij zou wel meegereden zijn met een andere vrouw, zijn vrouw moest de scheidingspapieren maar al aanvragen, enzovoort…

Maar goed, daar schoot zijn vrouw dus niets mee op en men kon haar ook niet verwittigen, want ze was nergens meer te bespeuren. Na een tijdje passeerden er wel wat politiemoto’s en leek het erop dat de péage toch zou geopend worden. Iedereen die uit de bus was, moest er in ijltempo terug in en er werd aan een man, die ook buiten stond toen de vrouw de bus inkwam, gevraagd om haar te gaan zoeken in de rij auto’s en bussen achter ons. Dat lukte hem nog ook, maar de vrouw wilde hem niet geloven en kwam dus niet mee. Bij een tweede poging lukte het wel en er werd aan de vrouw uitgelegd dat haar man in Piéndamo stond en ook tegen haar werd er nu gegrapt dat de anderen dat nooit zouden toelaten, dat ze maar moest scheiden en een andere man moest zoeken. Droogweg zei ze dat dat op hun leeftijd niet meer echt aan de orde was...

Ze kreeg de telefoon van de andere vrouw, belde zelf met haar man en toen bleek het allemaal op een misverstand te berusten. Hun bus stond een stuk voor de onze, af en toe werden er wel bussen doorgelaten en die van hun was daar één van. Toen haar man terugkwam van zijn sanitaire stop, zag hij zijn vrouw niet meteen en dacht dat zij met de bus mee was… Zij (en de rest van de bus) geraakte uiteindelijk in Popayán, maar pas nadat de kilometerslange file in eenzelfde kilometerslange rij traag de 40 kilometer omhoog door de bergen naar Popayán had afgelegd.

Moraal van het verhaal, als je even gaat plassen, doe dat dan gezellig samen en loop vooral ook samen terug naar de bus…