Het paradijs… Dat waren drie en een halve dag op Karimunjawa, een eiland 90 km ten noorden van Java. Weinig verkeer, kleine afgeschermde strandjes, rondtoeren met de scooter, heerlijk allemaal. Alleen, om in het paradijs te geraken, moest je wel eerst door de hel. In de vorm van een boottocht met de Bahari Express, de fast boat die er 3 uur zou over doen. We waren al een paar dagen de weersvoorspellingen aan het volgen en de hoogte van de golven op een kaart van het maritiem instituut in het oog aan het houden. De boot vaart namelijk tot en met golven van 3 meter, bij hogere golven blijft hij liggen waar hij ligt. Voor mij waren golven van een meter al genoeg, maar het belangrijkste was vooral dát de boot zou varen. We boeken niet veel op voorhand, maar nu was de boot geboekt én een hotelletje op Karimunjawa. Als de boot niet vertrok, waren we beide kwijt. En we hadden de tickets al veel te duur betaald. De dame van het hotel had onze betaling (via PayPal) veel te lang laten liggen, kon vervolgens niet meer de tickets krijgen in de klasse die we wilden, vroeg ons bijna het dubbele dan wat zwart op wit op de tickets stond en durfde dan nog te klagen dat we zeker niet wisten wat voor een stress dat met zich meebracht, op tijd boeken en dat ze personeel moest sturen om de tickets te gaan kopen (om de hoek nota bene) en dat ze die ook moest betalen, etc., etc.,…
Enfin, we wilden echt wel met de boot mee. En dat kon ook, want hoera, hoezee (hebben jullie hem?), de golven waren die dag maar tussen 0,5 en 0,75 meter. Maar OMG, wat ging die boot tekeer… van boven naar onder, van links naar rechts, … Moeilijk om zo naar de horizon te blijven kijken, vooral als je net zoals ik juist boven het raampje uitkomt. Een heleboel mensen werden wit rondom de neus, anderen werden helemaal groen, een enkeling viel flauw en de plastic zakjes gingen rijkelijk rond. Wij kwamen de tocht goed door, maar er zijn toch comfortabelere manieren van reizen. Maar goed, je moet er wat voor over hebben om in het paradijs te geraken.
Dat er in dat paradijs ook een god was en dat die Allah heette, dat hebben we geweten. Ok, Indonesië is een islamitisch land. Geen problemen mee. Ik ging al vaker op reis naar moslimlanden, woonde zelfs in Egypte en nooit heeft het me gestoord. Maar hier wordt er toch wel een beetje overdreven. Voor diegenen die niet mee zouden zijn met de Islamitische geplogenheden, wel, de muezzin roept normaal gezien 5 keer per dag op tot gebed. Dat duurt zo’n 5 minuutjes en dan heb je dat ook weer gehad. Hier echter gaat het precies de hele dag door. Voor je het weet zijn ze een half uur aan het zingen, dan stoppen ze 10 minuten en haal je opgelucht adem, waarna ze weer beginnen aan een concert van een half uur. Ik verdenk de mensen ervan dat ze hun demo’s opsturen naar de moskee en op die manier hopen ontdekt te worden. Een soort Islamitisch Java’s got talent, helaas meestal zonder dat laatste. Alzheimer hebben ze dan weer duidelijk wel. Als je niet eens kan onthouden dat je 5 keer moet bidden, zonder dat je daar de hele dag moet worden aan herinnerd, ... Het heeft me dus nog nergens gestoord, maar hier zou je zowaar een afkeer van de Islam krijgen.
Maar goed, we waren toch maar mooi in het paradijs. We scooterden dat het een lieve lust was, snorkelden boven koraal en tussen de vissen, dronken liters ice lemon tea, smeerden evenveel liters zonnecrème en hadden eindelijk een echt vakantiegevoel. Dat werd echter overschaduwd door het feit dat we terug moesten en wel opnieuw met de Bahari Express. Dit keer echter met, nog steeds veel te dure, business tickets i.p.v. VIP. Een verdiep lager dus, wat meer deining betekende. En wat meer was, de kaart van de golven kleurde dit keer groen i.p.v. blauw, wat wilde zeggen hogere golven, nl. van 1 tot 1,25 meter. Wetende wat we wisten en zonder al te veel zin in een bumpy ride, haalden we alles uit de kast om niet met de boot terug te moeten, dure tickets of niet. Helaas was de kast leeg en alle vluchten van de volgende dagen vol en moesten we dus terug zoals we waren gekomen. Gelukkig ging het ook dit keer voor ons goed (weer in tegenstelling tot bij vele anderen) en hadden we 3 uur later weer vaste grond onder onze voeten.
Die grond hebben we gelukkig hier nog niet voelen trillen zoals op de naburige eilanden Bali of Lombok, dus we kunnen iedereen geruststellen, we zijn ok.
Omdat onze dagen aan zee ons deugd hadden gedaan, besloten we onze provisoire plannen te wijzigen en naar Madura te trekken, een eiland ten noordoosten van Java, door een brug van 5 km met dat laatste verbonden. Hier kon je niet echt op het strand gaan liggen of zo, maar het is er rustiger en onnoemelijk veel groener dan op Java zelf. We zagen er ook producten die we op Java niet hadden gezien. Zo doen ze er aan zoutwinning, kom je velden vol tabak en chilipepertjes tegen en ziet het eiland wit van het poeder uit krijtsteengroeves. Volgens mij waren we ook de eerste en enige toeristen die op het eiland kwamen, want de keren dat we op de foto moesten waren zelfs niet meer op al onze vingers en tenen samen te tellen. We hebben de kunst van het poseren zowaar bijna onder de knie.
Op Madura verbleven we via Airbnb bij een lokaal gezin, katholieken dit keer. Hun God leeft hier vredevol naast Allah, alleen maken ze voor hem wat minder lawaai. Maar gelijk welke god het hier voor het zeggen heeft, over water lopen kunnen ze hier allemaal… De rivieren en kanalen liggen immers zo dik bezaaid met afval, dat dat zelfs voor ons een koud kunstje zou zijn… Plastic soup, daar hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit van gehoord...