Paragliden dus… Vanop de grond lijkt het simpel… en vooral heel ‘smooth’. Alleen, als er geen goede thermiek is en de lucht eigenlijk een beetje te koud, is er redelijk wat turbulentie en is er ook net iets minder sprake van echt glijden. Lucky me dus… Het was een hele ervaring, ik heb niet heel de canyon bij elkaar gekrijst, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet echt heel relaxed aan die parachute hing. Maar goed, ik heb het gedaan en was best trots op mezelf. Al is het moeilijk om op zo’n moment de woorden ‘it is what it is' ook zo luchthartig op te vatten. Daarboven is het vooral het moment om je af te vragen wat er gebeurt als de wind of de thermiek plots wegvalt, of je wel goed gezekerd bent (daarvoor heb je niet eens de tijd voordat je de berg moet aflopen),… Je afvragen of je wel goed VERzekerd bent is een beetje belachelijk, vermits je het volgens mij niet meer nodig hebt als je zo’n paar honderd meter naar beneden gestort bent. Maar hey, hier I am, alive and kicking…

‘It is what it is' kon ik mezelf ook moeilijk voorhouden op de nachtelijke, 15 uur durende busrit van San Gil naar Cartagena. Ik had om een plaats vooraan in de bus gevraagd en die gekregen ook. Tot zover geen klachten. We vertrokken om 20u en kregen eerst een film voorgeschoteld. Prima, het geluid stond niet te hard, de temperatuur van de airco bleef ook binnen de perken, de plaats naast me was vrij, meer plaats dus voor mij, het had alles in zich om een prettige reis te worden.

En ook daar weer lucky me… Vermits ik vooraan zat, hoorde ik, zelfs met mijn oorstoppen in, de salsamuziek die diende om de chauffeur wakker te houden. Ik kan een salsanummer op zijn tijd wel smaken, maar 13 uur aan een stuk? Trop is soms echt te veel… Daarbij kwam nog dat de bus redelijk wat plaatsen aandeed en ik dus om de zoveel tijd iemand anders naast me kreeg. Ik hoef niet te zeggen dat ik weinig sliep die nacht?

Ik kwam echter wel heelhuids in Cartagena aan, iets waar je volgens de site van het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken erg aan mag twijfelen. Ze raden aan de weg te mijden, eventueel overdag te nemen, maar zéker niet ’s nachts. Dat las ik echter maar pas als ik al ter plekke was.

Cartagena was een aangename stad, verdeeld in een oud, omwald stuk en een nieuw stuk, met hoogbouw, zoals in de meeste kuststeden het geval is. Ik heb er een paar aangename dagen doorgebracht, alvorens hierheen te komen.

Hierheen is Mompox, volgens Lonely Planet het meest charmante stadje in het Noorden van Colombia. De reis hierheen was uiteraard ook weer een ervaring. Twee stoelen achter me, aan de andere kant van het gangpad, zat een oudere vrouw, die al voor de bus vertrokken was aan het klagen was. Ok, de bus vertrok met een half uur vertraging, dat klopt. Het toilet was niet proper (ook daarin had ze waarschijnlijk gelijk, ik ben zelfs niet meer gaan checken). Tijdens de film die ze eerst speelden was ze, tegen alle verwachting in, niet te horen. Na de film echter werd de gebruikelijke folkloristische muziek opgezet en ja, daar was ze weer… Dat ze de muziek niet hoorde, die stond veel te stil. Vermits ook op de Colombiaanse bussen klant koning is, werd er eens flink aan de volumeknop gedraaid. Resultaat: urenlang geblèr boven mijn hoofd en een bus Colombianen die na 5 minuten diep in slaap waren, inclusief de lastige tante. Na een aantal uur liet ze echter weer van zich horen. Of de chauffeur wel kon rijden, het was zeker zijn eerste keer, nee, hij moest niet door dat dorp, maar eromheen,… Ik heb op een gegeven moment overwogen te vragen of zij niet beter zelf het stuur zou overnemen, maar daarvoor ben ik uiteraard te beleefd.

We geraakten in Mompox. We stonden onderweg wel een half uur stil met platte batterij (en dus geen airco meer bij zo'n 40 graden) en het parkeren van de bus ging nog enigszins moeizaam (het was volgens mij echt zijn eerste keer), maar verder kwam ik ook hier heelhuids aan. In tegenstelling tot het toeristische Cartagena, is Mompox helemaal authentiek en niet echt gericht op toeristen.

Dat had ook mijn hotel helemaal zo begrepen. Mijn kamer met ontbijt en wifi, gereserveerd via Booking.com, veranderde als snel in een kamer tout court. De vrouw wist schijnbaar niets van mijn reservatie, maar bracht me toch maar naar de kamer die ik volgens mijn beschrijving gereserveerd zou hebben. Nadat ik mijn spullen binnen had gezet, ging ik met mijn paspoort naar beneden voor registratie. Toen ik de sleutel vroeg, bleek die er niet te zijn. De vorige gasten hadden die meegenomen… Maar geen probleem, het was hier echt veilig, er zou niets gebeuren. Tja, toch wel een beetje een vreemd idee zo zonder sleutel, vooral omdat ik net veel geld had afgehaald met het oog op wel wat contante betalingen de komende dagen. En ik was allerminst van plan om 3 dagen op mijn kamer te blijven zitten. Enfin, vertrouwen in de goedheid van de mens dan maar…

Bij mijn vraag naar het paswoord van de Wi-Fi, bleek die er toevallig niet te zijn. Er was een kabel stuk en ze hadden al ontelbaar veel keren naar de maatschappij gebeld, maar helaas. Vandaar ook dat ze niet wist van mijn reservatie. Ok, daarvoor wil ik nog wel begrip opbrengen. Eventjes dan toch. Als dan echter de volgende morgen ook nog blijkt dat er van het inbegrepen ontbijt in de verste verte niets te bespeuren valt, is mijn begrip net iets verder te zoeken. Nee, mevrouw haar moeder was ziek en moest naar de dokter en daar was mevrouw dus nu naartoe. En ze had niets gezegd over ontbijt en dus was dat er ook niet. Naar de gratis manicure die elke klant op Booking.com werd aangeboden heb ik zelfs niet meer gevraagd.

Ook de toeristische dienst heeft het niet zo op toeristen voorzien. Daar ging ik namelijk vanmorgen vragen of ik ergens een fiets kon huren. Geen probleem werd me verzekerd. Wanneer ik hem nodig had? Tegen 14 uur leek me wel ok, dus dat werd zo afgesproken. Zij zou er één regelen. Om 13.55u sta ik, stipt als ik ben, voor het bureautje, om daar de deur gesloten te vinden. Op de deur hangt nochtans een bordje met daarop: geopend van maandag tot zaterdag van 8u tot 17u. Daar zit volgens mij 14u dan toch ergens tussen, tenzij de hitte hier al zijn tol heeft geëist en mijn hersenen deels gesmolten zijn. 14u werd 14.30 uur, niets… Of toch wel, een mannetje dat kwam zeggen dat er om 15 uur een boot vertrok voor een toer van zo'n 3,5 uur naar een eilandje in de rivier, om apen, vogels en ander wildlife te gaan spotten. Die toer wilde ik morgen sowieso doen, dus dan maar change of plans, tenzij de dame toch nog met mijn fiets verscheen. Maar nee, geen dame, … Blijkbaar wel een fiets, die stond twee deuren verder achter slot en grendel. Dat wist de vrouw van het aanpalende winkeltje me te vertellen. De dame van de toeristische dienst zat in een vergadering en had aan de politie gevraagd om me de fiets te bezorgen. De politie (uw vriend, of toch niet?), had blijkbaar andere dingen te doen… En de man van de boot? Wel, tegen de tijd dat ik besloot toch maar op te stappen en de boottocht te doen, om 14.50u, had die blijkbaar ook andere dingen te doen en was hij nergens meer te bekennen.

De politie, uw vriend, kreeg ik vanavond bijna toch nog te zien, toen ik op een terras gezelschap kreeg van een jonge gast, met een vraag waar ik niets kon van maken. De dame van het cafeetje vroeg hem wat hij wou, maar daarop droop hij af en ging bij z’n vrienden zitten. Ze hadden al de hele tijd mijn aandacht proberen te trekken met sisgeluiden, maar daarop had ik niet gereageerd. Toen ik ging betalen zei de vrouw me voorzichtig te zijn. Ik vroeg haar wat er dan zou kunnen gebeuren, want volgens mij was het vrij onschuldig, opschepperig gedoe van jonge gasten, maar zij zou ze in het oog houden zei ze, en indien nodig de politie bellen. Dat bleek uiteindelijk niet nodig, mijn hotel lag ook maar een straatje verder en ik ben niet gevolgd.

Toen ik daarstraks, toen het al donker was, ging eten, heb ik toch maar een busje haarlak in mijn zak gestoken. Een verwittigde vrouw is er dan misschien wel twee waard, maar zij waren met een man of vijf...