Somewhere over the rainbow… ligt Bogotá. Toen ik landde stond er namelijk een prachtige regenboog aan de hemel en ook de voorbije paar dagen kon ik al een paar fraaie exemplaren bewonderen.

De vlucht vanuit Amsterdam verliep vlot, maar 10 uur is toch lang als de man achter je de hele vlucht de longen uit zijn lijf hoest en de man naast je hetzelfde doet, maar dan langs achter… Ik mag dan een slechte neus hebben, op zo’n moment doet hij het uiteraard wel. De uitlaatgassen van het verkeer in Bogotá doen me haast denken aan een zwoel parfum.

Maar goed, ik kwam veilig en wel aan in de luchthaven van El Dorado, vond een vriendelijke en praatgrage chauffeur en liet me rijden… Helemaal tot in de wijk La Macarena, waar Juan David Saab (ja, Wim weet ervan), me opwachtte bij het appartement waar ik via Airbnb voor een paar dagen een kamer van hem zou huren. Hij bleek die avond zelf te vertrekken voor een paar dagen, dus had ik het appartement voor mij alleen.

Het eerste wat me opviel was het beddengoed. Een laken, een deken, een dikker deken, een donsdeken… De eerste nacht had ik het nog te koud. Ook nu zit ik hierbinnen met een lange broek, een trui en een donsjas aan. Hoor ik daar nog iemand over de slechte Belgische zomer?

Het weer buiten valt ondertussen vrij goed mee en ik zit natuurlijk niet stil binnen te wachten. Ik verkende al wat stukken van Bogotá, diegene waar ik veilig kan gaan en staan toch, hoewel je dat blijkbaar nooit zeker weet. Een deel daarvan deed ik per fiets en op die tocht kwam ik één en ander te weten.

Elke gezonde jongeman vanaf 18 jaar moet dienstplicht vervullen. Uiteraard zit niet iedereen daarop te wachten en ontlopen er heel wat deze verplichting. De politie en militairen op straat weten dat ook en houden geregeld razzia’s, waarbij de jongeren moeten kunnen aantonen dat ze hun dienstplicht vervuld hebben of vrijgesteld zijn (omwille van ziekte of handicap, of omdat hun ouders veel geld neertelden). Degenen die dat niet kunnen worden onmiddellijk meegenomen. Nu kan je in Colombia sinds een paar jaar wettelijk van geslacht veranderen, voor de luttele som van 50000 pesos (15 euro). Ja, je hoort hem al komen… “Nee meneer de agent, helaas meneer de agent, kijk maar in mijn paspoort, ik ben wel degelijk een vrouw…” Over de mazen in het net gesproken…

Verder kwam ik te weten dat zich hier in Colombia de grootste populatie in het wild levende nijlpaarden buiten Afrika bevindt. Paulo Escobar, de drugskoning, had er namelijk een paar laten overkomen uit Afrika en na diens dood zijn ook zij niet stil blijven zitten. Momenteel lopen er zo’n zestigtal rond en vermaken ze zich met de plaatselijke bevolking de stuipen op het lijf te jagen.

Ik speelde ondertussen ook tejo, de nationale sport. Benodigdheden: schreeuwende mannen, metalen schijven en buskruit. Om het goed te spelen echter, moeten er best ook flinke hoeveelheden bier genuttigd worden. Voor de geïnteresseerden, zoek het maar eens op. We zouden er zomaar eens onze eigen nationale sport van kunnen maken. Met dat bier zit het al goed, als Wilmots blijft, stappen onze voetballers binnenkort toch op en ook wielrenners willen af en toe eens iets anders. Één tip: voorzie alvast genoeg oordoppen.

Vandaag maakte ik een dagtrip naar Zipaquirá. Daar bevindt zich één van de drie zoutkathedralen ter wereld. Deze werd uitgegraven in een zoutmijn, op 180 meter diepte. Op zich een mooi staaltje van architectuur, maar het hele circus errond had voor mij niet gehoeven. Ik vond het leuker om achteraf door het stadje te dwalen, om daar vervolgens te worden aangesproken met mi amor, cariña, princesa,… Tja, die Colombianen kunnen er wat van. Ik denk dat ik hier nog even blijf…