Op een dag vind je de vrouw van je leven. Het zou een slogan kunnen zijn van een relatiebureau. Blijkt dat die vrouw op het moment van kennismaking al een aanzienlijk deel van de wereld door haar cameralens heeft zien passeren.

Vorig jaar waren haar plannen reeds gesmeed toen de bewuste dag van die slogan aanbrak.

Dit jaar echter zouden we er een duoreis van maken, maar naar waar...? Ik heb nog redelijk wat vinkjes te zetten op mijn bucketlist, Sofie wordt al wat kieskeuriger.

Na enkele wereldwijde bestemmingen te overlopen bleek Madagascar een optie. Vluchten bekeken, nog wat gewikt, gewogen, getwijfeld en geteld... Ach, waarom niet...

Ondertussen zijn we halverwege de reis en kan ik al een aantal keer 'daarom niet' zeggen.

Misschien omdat ik hier elke dag vroeger moet opstaan dan wanneer ik ga werken? Of omdat je hier in een taxi-brousse minibusje wordt gewrongen met 25 volwassenen plus een baby (gelukkig kan de bagage metershoog bovenop het dak gestapeld worden, handig...). In een ander busje leunend (lees: geduwd door de vijf anderen op dezelfde rij) tegen de schuifdeur waarvan het slot kapot is (niet erg, het slot wordt vervangen door een touwtje. Safety first, nietwaar?). Of is het omdat je op elke straathoek om geld, cadeau of bonbon wordt gevraagd; de ene zielig, de andere eisend. Met de vazaha (de witten) is geld te verdienen, dat hebben ze hier al wel begrepen. Dat dit niet altijd op een eerlijke manier gebeurt, werkt ook weer niet in hun voordeel...

Kortom, redenen genoeg om thuis te blijven, en ik heb mezelf al meermaals de vraag gesteld: "Waarom wel?"

En dan zie ik een heel ander Madagascar. Want als die bedelende kindjes geen vazaha in het vizier hebben, spelen en dansen ze alsof het een lieve lust is. Voor elke kerel die probeerde ons of andere reizigers 'af te zetten', zijn er twee anderen die dan -letterlijk- een helpende hand uitsteken, geen argent of bonbon nodig.

Dan zie ik ook de vriendelijk lachende mensen, wuivend naar elke blanke.

Je kan niet naast de machtige variatie in landschappen tussen kust en bergtoppen. 's Ochtends sta je op het strand, tweehonderd kilometer/amper acht uurtjes rijden met de taxi-brousse met kapotte deur later sta je op een prairie met prachtig vergezicht. Drie kilometer verderop plons je in de jungle met je voeten in fris stromend water tussen de lemuren.

Waarom wel, waarom niet?

Momenteel heb ik er nog geen pasklaar antwoord op. De komende twee weken ben ik nog te druk bezig om alle indrukken te verwerken.

Wim