Ik ben ondertussen een gescheiden vrouw…

Een hoteleigenaar deed me het idee aan de hand, toen hij er van uit ging dat de 2 kinderen die ik had al wel groot zouden zijn. Tja, als ik dan eens een rekensommetje maakte, zou ik best kinderen van 16 en 18 kunnen hebben en die zijn nu dus toevallig op reis met hun vader. Een vader van wie ik ondertussen gescheiden ben, want ik zou het uiteraard geen 20 jaar met een man uithouden (of vooral andersom waarschijnlijk).

Het is ook veel meer sociaal aanvaard dat ik grote kinderen achterlaat dan kleine én het probleem van een trouwring is ook meteen van de baan. Ik moet alleen toch weer even een vriend verzinnen en ergens foto’s van twee mogelijke tienerkinderen zien te vinden.

Tijdens de voorbije dagen kwam ik op mijn wandel- en fietstochten langs de kant van de weg vaak borden tegen van de overheid. Goed dat ze er staan, maar daar blijft het dan ook meestal bij.

Eentje luidde: We like disciplined drivers. Wel, ik ook, alleen vrees ik dat de drivers zelf niet zo van discipline houden. De snelheid en de manoeuvers die je hier ziet zijn werkelijk hallucinant.

Ondertussen heb ik door dat de rode bussen degene zijn van de overheid en de andere van privémaatschappijen. De eerste rijden iets trager en moeten af en toe ook eens op controle (heel erg af en toe denk ik echter), de tweede worden gehuurd door de chauffeur en de kaartjesknipper. Deze betalen als huur de prijs van een rit en proberen dus hun bus zo vol mogelijk te proppen en zo snel mogelijk te rijden, zodat ze meer ritten kunnen doen en er dus ook iets aan overhouden. Deze bussen worden ook nauwelijks gecontroleerd.

Meestal probeer ik een rode bus te nemen, maar soms lukt dat niet. Zoals vandaag. Als je dan op de bus ziet staan “We ride together, we die together”, is dat allesbehalve een geruststellende gedachte… Het feit dat jullie deze tekst lezen geeft aan dat het gelukkig bij dat eerste stukje bleef.

Een ander bord naast de weg raadde aan om eerst 2 bomen te planten vooraleer er een om te hakken. Erg zinnig, maar ook daarbij betwijfel ik of het wel gebeurt.

Het ultieme bord dat luidt “Don’t litter”, daarvan ben ik zeker dat niemand het opschrift verstaat.

De ideeën zijn er dus al, maar bij de uitvoering gaat duidelijk één en ander mis.

Goed, maar wat deed ik zoal de voorbije dagen?

In Arugam Bay werd het een fiets in plaats van een scooter. Ik heb nl. geen internationaal rijbewijs en zou dus beboet worden enzovoort, enzoverder. De verhuurder was duidelijk niet erg commercieel ingesteld, want hij verhuurde geen fietsen en verloor dus een klant.

En ik, ik kon gaan trappen. Onderweg echter zoefde de éne na de andere scooter met daarop overduidelijk toeristen mij voorbij. Sommigen hadden volgens mij niet eens een gewoon rijbewijs…

Maar goed, ik deed aan sport en kon op verkenning. Ik bracht een paar uur door bij een vrouw en haar 4 kinderen die me binnenriepen en waar ik een bordje dadels en een hele fles limonade (met kraanwater) naar binnen moest werken. Gelukkig was mijn maag sterker dan op de boot… De gesprekken die we voerden gingen van “You name?”, “You country?”, “Now hot”, “You very pink”, tot de nonkel er werd bijgehaald, die in Dubai werkte en dus wel wat meer Engels sprak.

Nog in Arugam Bay at ik fright rice, soms ook fired of fride rice en een enkele keer zelfs fried rice. Verder ook nog snakes en pencakes, gewoon omdat het “evry day aveeleble” was. Het smaakte er echter niet minder om.

Vanuit Arugam Bay ging het naar Polonnaruwa om wat tempelruïnes te gaan bekijken. Niet slecht, maar ook hier vond ik de omgeving meer de moeite waard. Zo heb ik bijna een uur staan kijken naar een groepje apen dat stukken van een spiegel had gevonden. Hilarisch gewoon…

Verder heb ik gefietst temidden van de rijstvelden, gezwaaid naar de locals, gegeten in kleine tentjes waar ze fier waren dat er een blanke at en heb ik heel vaak “morning” geroepen en gehoord, hoewel dat een enkele keer verdacht veel op “money” leek…

Gisteren legde ik in Habarana zo'n 50 kilometer af op een aftandse fiets, bij een temperatuur van 35 graden en een vochtigheidsgraad van 90. Als ik het te warm kreeg sprong ik met kleren en al in het kanaaltje waarlangs ik fietste en deelde het heerlijk frisse water met badende en wassende locals en wat monitor hagedissen.

Eergisteren beklom ik een rots in Pidurangala, waar onderaan een tempel zat. Ik maakte me klaar om binnen te gaan en deed dus zoals het hoort mijn slippers uit en bedekte mijn schouders met een sjaal (blote schouders zijn echt uit den boze), om vervolgens binnen te stappen en oog in oog te staan met wel heel rondborstige halfnaakte vrouwen, geschilderd op de muren van de tempel. Mijn petje gaat dat in ieder geval te boven.

Nog eergisteren maakte ik een safari naar het Minneriya NP. In dat park komen elk jaar rond augustus honderden olifanten samen rond de tank (het waterreservoir). Oorspronkelijk dacht men dat dat was omdat ze het laatste water opzochten, maar blijkbaar groeien er bij het opdrogen van het water bepaalde grassen waar ze op afkomen.

Het was een prachtig spektakel, alleen begreep de chauffeur het woordje “stop” niet goed en stopte hij dus vaak op de vreemdste plekken. Toen hij vrij dicht bij een jong kwam dat naar de jeep kwam gelopen, ging de moeder over in beschermingsmodus en chargeerde… Toen begreep hij gelukkig wel dat hij gas moest geven. Het scheelde maar een olifantenhaar…