Diegenen onder jullie met een beetje gezond boerenverstand, hadden al lang door dat ik ook in Yala NP geen luipaard te zien kreeg. De beren die daar zitten evenmin…

Wel kreeg ik er gratis en voor niets een wijze levensles.

We zaten met 6 in de jeep, waaronder een Nederlandse met haar zoontje van 6. Na de 2e olifant en het 3e wilde zwijn had hij het al gehad en al helemaal na de 47e kievit en de 50e ibis. Waarin ik hem niet helemaal ongelijk kon geven.

Hij bleef dus maar vragen aan zijn moeder wanneer ze terug naar het huisje gingen. De moeder probeerde dan de vraag een beetje te ontwijken (de safari duurde namelijk zo'n 5 uur) en zei dat het nog maar een uurtje duurde of zo.

Hij zei dat hij echt niet alle dieren twee keer hoefde te zien en vroeg zich af wat wij eraan vonden om maar wat te blijven rondrijden?

Ik antwoordde hem dat ik toch nog graag een luipaard of een beer zou willen zien en ook zijn moeder gaf aan dat graag te willen. Waarop hij antwoordde: “Mam, in het leven gaat het niet altijd zoals jij het wil”.

Voilà, op onze plaats gezet door een kind van 6…

Vanuit Tissamaharama reisde ik met 3 verschillende bussen richting Haputale in de Hill Country. Gelukkig waren dít niet zo’n kamikazechauffeurs en kon ik rustig van het uitzicht genieten. Het feit dat ze bergop moesten zal er denk ik wel wat mee te maken gehad hebben.

Het landschap was schitterend. Hier heb je immers de theeplantages en prachtige vergezichten. Hier kom je om van de natuur te genieten en dat doe ik dus ook.

Daarbij heb ik wel al 3 keer de wet overtreden. Ik maakte een wandeling van Idalgassina naar Haputale, één van Ella naar de 9 arches Bridge en één naar Ella’s rock. En neen, wandelen is hier niet verboden, integendeel. Al die wandelingen lopen of vertrekken echter over de treinsporen. In elk station staan borden waarop staat dat het verboden is over de sporen te lopen, dat overtreders gestraft zullen worden, dat er hoge boetes opstaan, enz., maar iedereen doet het wel. Kinderen lopen zo naar school, volwassenen naar hun werk op de theeplantage, overal komen kleine weggetjes langs de sporen uit. Ik ga er dus maar van uit dat die borden voor de schone sier zijn.

Het enige waarvoor je moet oppassen is de trein. Maar die kondigt zijn komst in principe lang van tevoren aan. Je kunt alleen maar beter niet met oortjes in gaan stappen…

Mijn wandeling naar de 9 arches bridge stopte uiteraard bij de brug. Alleen zag ik er ook nog graag een trein overheen rijden, dus was het wachten geblazen. Hoe lang? Geen idee…

Tot Asanka naast me kwam ziten. Hij had boven een cafeetje zei hij, met het mooiste zicht op de brug. En de eerstvolgende trein, die normaal binnen een half uur zou komen, had toch al meer dan een uur vertraging, etc.

Ik moest maar naar boven komen en hij sprak veel talen en bla, bla, bla.

Maar ik laat me niet zomaar lokken met dergelijke praatjes en zei hem dat ik wel zou komen als de trein gepasseerd was.

Dat duurde dus effectief nog bijna 2 uur, waarin ik verder werd geëntertaind door een paar andere jonge locals die ook één voor één weer afdropen. Na een tijdje kwamen er 2 de tunnel uitgelopen, terwijl ze luid roepend de trein aankondigden. Tijd genoeg om een goede positie te zoeken. Om daarna niet over het spoor terug te moeten, moest ik naar boven klimmen en kwam ik langs het cafeetje van Asanka. Er stond een tafeltje en vier stoelen, ik kreeg van Asanka’s vader thee en koekjes en bananen aangeboden en inderdaad een fantastisch zicht. Het zou een super fijne ervaring kunnen geweest zijn als Asanka niet de hele tijd had rondgehuppeld als een konijn op Duracell en ondertussen zijn talenkennis tentoonspreidde.

Hello, ça va? My name is Asanka, this my café, bene, goede morgen, un, dos, cinco, merci, oui, me Asanka, fatigué? Merci, attention, s’il vous plaît… alles goed? Attention, merci, ein, zwei, fünf, hola, mucho, this my café, my name Asanka, fatigué?, attention, ...

Dat alles doorspekt met een vet Singhalees accent en een lach waarbij ik serieus aan zijn verstandelijke vermogens begon te twijfelen. Heel even verdween hij om andere toeristen beneden van de sporen te plukken en dat waren 5 heerlijke minuten. Na de thee en de koekjes bracht hij me naar de weg, waar hij me alsnog om een small tip vroeg. En ik die dacht net genoten te hebben van de Singhalese gastvrijheid...

Ondertussen zit ik in Nuwara Eliya, nog wat hoger in de bergen en hier is het nat en koud. Niets om al te lang te blijven dus. Morgen een dagje wandelen en dan verder door naar Kandy, om van daaruit van een paar daagjes strand aan de Oostkust te gaan genieten.