Er was eens ... een vrouw ... en vier mannen. Die reden samen in een auto naar Myawaddy, bij de Thaise grens. Die vrouw, dat was ik, die mannen, geen idee. Ik had natuurlijk een auto kunnen laten regelen door het guesthouse, maar neen, ik besloot zaken te doen met de plaatselijke bakker in Hpa-an. De auto's naar de grens vertrokken immers aan de overkant van de bakkerij en ik moest toch ontbijt kopen, hij had een vriend die naar de grens reed, dus voila, perfect geregeld. Tot de volgende morgen om 7 uur bleek dat er geen brood was, want er was niet geleverd en dat de vriend toch geen auto vol kreeg en dus niet reed. Een beetje verderop stond een auto die wel bijna vol leek, en na even informeren bleek die zo te vertrekken. Dus ik kon mee, met 4 vreemde mannen in een auto. Geen haar op mijn hoofd dat daar in Europa zou aan denken. En ik geef grif toe, ik heb me al eens zekerder gevoeld. Want ook hier blijft het een kwestie van vertrouwen en kan je alleen maar hopen dat je ook echt aan die grens geraakt. Maar het waren 4 doetjes en al na een half uur zaten er twee met hoge stemmetjes mee te blèren met de radio. Bij elke stop werd de deur voor me opengehouden en ik kreeg overal meteen een stoel aangeboden door één van de koene ridders. En bij de grens, daar geraakte ik, en erover (helaas) ook... Er was eens ... een vrouw ... die een flinke cultuurshock had. Die vrouw, dat was ik. Van Myanmar naar Thailand, wat een wereld van verschil. Ik keek ernaar uit om naar Thailand te komen en nu, nu ben ik er niet zo zeker van dat ik hier wel wil zijn. Iedereen zei me, je moet naar het Noorden, Chiang Mai en Chiang Rai, dat is mooi... Maar ik zie alleen nog maar bars, winkels, hotels, restaurants, tour agencies, massagesalons, oude blanke mannen met jonge Thaise poppetjes aan de arm. Ik walg ervan... Allemaal zijn ze er hier op gebrand te verkopen aan de toeristen. Die lopen hier dan ook (wederom helaas) in groten getale rond. 9 op de 10 gezichten hier zijn blank. En nee, dat zijn geen Thai die de nieuwste wonder whitening crème hebben ontdekt. Niemand zegt nog goeiedag, de glimlach is (in veel gevallen) opeens fake en alles is commerce. En ik besef, één van die witte gezichten is van mij, maar dit is niet wat ik had verwacht. Het is één groot circus (zelfs met bijhorende olifanten en tijgers als je wil), ik heb een kaartje, maar de show kan me niet boeien. Ik spring net zo lief terug bij 4 vreemde mannen in de auto, met een enkeltje Myawaddy, Myanmar... Er was eens ... een vrouw ... die op een paar seconden van helemaal ontspannen naar helemaal gespannen ging. Die vrouw, je raadt het al, dat was ik, hoewel het voor mijn part gerust iemand anders had mogen zijn. 2 uur lang had ik de zaligste massage ooit gehad. Van een vrouwelijke gevangene nog wel. Zij hebben een rehabiliteringsprogramma, waarbij ze een opleiding tot masseuse kunnen volgen. De vrouwen die de massages geven zijn diegenen die binnen 6 maanden de gevangenis zullen mogen verlaten. De inkomsten mogen ze zelf houden om aan hun nieuwe leven te beginnen. En daar had ik dus nu een bescheiden centje toe bijgedragen. Het circus was er toch, dan maar kiezen voor 'the good cause'. Enfin, helemaal ontspannen dus, bedacht ik om even mijn berichten te checken, vermits er in mijn hotel geen wifi was en in het massagesalon wel. Wat blijkt? 2 nieuwe berichten. Eén van mijn vader (die op dat moment in Kenia zit) waarin hij alleen mijn naam noemt en één van mijn zus, waarin ze vraagt of ik bereikbaar ben en eens contact kan opnemen. Dat klinkt niet goed. Zomaar, 1, 2, 3, weg ontspannen gevoel. Elke vezel in mijn lijf zette zich schrap voor wat komen zou. Ik begon een videogesprek met mijn zus (lang leve de smartphones) en wanneer ze, als antwoord op mijn vraag of er iets gebeurd is, knikt, staat de wereld plots stil. Bij de 'maar' begint hij voorzichtig weer te draaien en bij het nieuws dat er bij een ongeval met de jeep van mijn ouders 1 vrouw is omgekomen, maar mijn ouders buiten wat nekklachten, snijwonden en een flinke shock ongedeerd zijn, ben ik van pure opluchting beginnen janken als een klein kind. Het is wat het is en het wordt wat het wordt, maar ik weet niet of ik me daar in het 'worst case scenario' zomaar had bij kunnen neerleggen. Nadat ik met m'n ouders gebeld had en ze me keer op keer verzekerd hadden echt in orde te zijn (er wordt vanuit België en ginder ter plaatse heel veel moeite gedaan om iedereen zo snel mogelijk terug te krijgen), heb ik me, vanuit het idee dat het leven te kort is, maar laten verwennen met een pedicure en een bezoek aan de kapper. Dat laatste trouwens onder het toeziend oog en voor de lens van wel wat toeristen en Thai, op een plein in Chiang Mai. Daar stond een jonge Japanse kapper die tijdens zijn wereldreis 1000 mensen wil kappen. Ik was klant nummer 206. Wederom, the good cause...