Van Brussel vloog ik naar Zürich met Edelweiss Air. Die naam lezen op het vliegtuig, was voldoende om meteen de hele vlucht met het gelijknamige liedje uit de Sound of Music in mijn hoofd te zitten. Gelukkig duurde de vlucht maar een dik uur... Een uur, zo lang mocht ik op de luchthaven in Zürich gebruikmaken van gratis internet. Helaas duurde het op zich al meer dan een uur om de code te ontvangen en toen moest ik gaan boarden. De code heb ik nog steeds niet ontvangen. Wat ik wel had ontvangen, in België al, was informatie omtrent een visum voor Thailand. Nu hebben wij dat als Belgen niet nodig, als we minder dan 30 dagen in het land verblijven én als we het land via de luchthaven binnenkomen. Via land krijgen we maar 14 dagen. Ik kreeg mijn informatie van een zeer onbeschofte medewerkster van het Thaise consulaat in Berchem. De informatie was bovendien fout... Zij zei dat ik een visum moest hebben om de tweede keer het land binnen te komen. De eerste keer zou ik maar drie dagen blijven vooraleer naar Myanmar door te reizen en kon ik dus een stempel voor dertig dagen krijgen, de tweede keer zou ik over land binnenkomen en had ik dus wel een visum nodig. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de immigratie op de luchthaven in Bangkok haalde ik mijn mooiste glimlach boven (helpt helaas niet altijd) en vroeg ik om een stempel voor dertig dagen. 'Not possible miss', kwam er van achter het glas. Toch wel zei ik, dat hadden ze me verteld in België. Nee, er staat een visum in je paspoort, dus dat moet afgestempeld worden. Nee, nee, echt niet, ze hebben het me als volgt uitgelegd (herhaling van de foute uitleg van de onbeschofte medewerkster van het consulaat). Ok, dan maar een andere man erbij gehaald. Zelfde verhaal van mijn kant, helaas ook zelfde verhaal van zijn kant. Maar ok, als ik dan echt hardleers wilde zijn, mocht ik meekomen naar het kantoortje van de grote baas. Derde keer, goeie keer, maar helaas niet voor mij... Ze moesten eerst het visum afstempelen en ik moest voor ik Thailand verliet een re-entry visum kopen. Hoeveel dat dan wel kostte, konden de heren me niet vertellen. Ondertussen weet ik het zelf en komt het erop neer dat die trien van het consulaat me dertig euro extra heeft gekost... Het was al even geleden dat ik nog in Zuid-Oost Azië was geweest (in 2004 in Vietnam, Laos en Cambodja en in 2009 in Maleisië) en blijkbaar was ik een heleboel dingen vergeten. Zo wist ik niet meer dat: - je hier zo hard zweet dat je prompt van de WC-bril schuift - je heel erg moet uitkijken waar je loopt, enerzijds omdat er vaak gaten in het voetpad zitten, anderzijds omdat de mannen (en sommige vrouwen) hier op betelnoot kauwen en dat dan om de haverklap uitspuwen. Als je dus niet uitkijkt, zit je onder het vieze rode sap - de meesten hier echt wel geen Engels kennen en als dat wel het geval is, het voor mij toch nog heel erg Chinees klinkt - straatnamen bijna niet worden aangegeven (vooral niet in het Engels uiteraard) - ze hier op elkaar roepen zoals wij op een kat (vb. op een ober in het café). Ik blijf dat heel onbeleefd vinden. - je hier geen muggen hoort of ziet, wat helaas niet wil zeggen dat ze er niet zijn... Ondertussen zit ik in Myanmar. Blijkbaar vinden ze een vrouw die alleen reist maar vreemd. Er lopen hier echter wel heel veel travestieten en transgenders rond, maar geen kat die daarvan opkijkt. Begrijpe wie begrijpen kan... Verder zijn de mensen allemaal heel erg vriendelijk. Overal waar ik moet wachten krijg ik prompt een stoel aangeboden, daarstraks, bij een gigantische hoosbui, trok een vrouwtje me spontaan onder haar paraplu, gisteren liep iemand in een tempel achter me aan omdat mijn entreeticket op de grond was gevallen, ... dat ticket kwam in de vorm van een sticker en blijkbaar is de lijm hier niet zo geweldig. De rest is hier wel allemaal dik ok en morgen reis ik van Yangon met de nachtbus naar Bagan, één van de vroegere hoofdsteden van Myanmar, waar de grootste verzameling boeddhistische tempels, ruïnes en stoepas ter wereld staat. Ik kijk er al naar uit om daar met de fiets op verkenning uit te gaan. De ietwat meer gefortuneerde medemens doet dat vanuit de luchtballon, maar dat ga ik aan me laten voorbij gaan. Ik blijf liever met twee voeten op de grond... Dit geeft jullie al een eerste indruk, meer nieuws later, mits het internet het doet...