Een rijbewijs had ik niet... Dat werd me gelukkig ook niet gevraagd. Relevante rij-ervaring kon ik evenmin voorleggen. En toch moest en zou ik een moto huren om de voormalige koningssteden rond Mandalay te gaan bezichtigen. De conversatie met de verhuurder ging als volgt: - I've never ridden such a thing, so you show me how it works. - Ok, show. - No, no, you show me. - Ok, you show me. ... Dat dit niet meteen van een leien dakje ging lijkt me duidelijk... Dankzij de nodige gebaren en vragende blikken echter, kreeg ik hem toch zover dat hij me een rijles gaf ... van welgeteld 3 minuten. - That's neutral, that's 1,2,3,4 and this is the brake. Ok, now you ready to go. Ik zei hem dat ik eerst een blokje om zou rijden om te proberen. Meteen bij het vertrek gaf ik te veel gas en ik denk dat die man vreesde mij (en vooral zijn moto) nooit meer terug te zien. Maar hé, ik leer snel, en algauw reed ik als volleerde motorrijdster tussen het drukke verkeer Mandalay uit. Enfin, volleerd, bij de eerste tankbeurt wist ik niet hoe ik bij de tank moest komen en vervolgens kreeg ik de zit niet meer gesloten, maar uiteindelijk zijn dat futiliteiten, nietwaar? Ik beschouwde mezelf als geslaagd voor mijn examen... Ik geraakte overal waar ik wilde geraken en zelfs verder, want uiteraard heb ik mijn tijd ten volle benut. Ik heb zowaar lekker rondgecruised in Sagaing en reed voor ik de moto moest terugbrengen nog wat toertjes door Mandalay. In Mandalay was er een avondklok ingesteld, wegens onenigheden tussen boeddhisten en Moslims. Dat betekende dat iedereen om 21 u binnen moest zijn. Een toerist die dacht dat ze dat wel niet zo strikt zouden toepassen, ging na 21 u nog even een biertje halen en kon prompt voor twee weken naar de gevangenis. Hopelijk heeft hij zijn biertje nog mogen opdrinken. Daar kan hij wel eens nood aan gehad hebben... Reizen is je telkens weer laten verrassen. Zo werd ik achtereenvolgens verrast: - in Mandalay, waar in een vies achterafstraatje, tussen het vuil, een oude man de meest prachtige muziek uit een viool wist te toveren - nog in Mandalay, waar ik in mijn Wontonsoep meerdere stukken lever en aanverwante lichaamsdelen vond. De wontons at ik op, de rest liet ik maar drijven... - in Amarapura, waar bij de U-bein bridge (de langste teakwood brug ter wereld), een jong juwelenverkoopstertje vlot in het Frans met me begon te converseren - in Pyin Oo Lwin, waar ik in een winkeltje Valentijnschocolaatjes tegenkwam, in juli nota bene - nog in Pyin Oo Lwin, waar ik in het vogelverblijf van de botanische tuin zowaar bijna werd aangevallen door een hornbill - in Pankham, een dorpje in de bergen, waar ik tijdens een tweedaagse trekking een mooie ceremonie meemaakte, die slechts éénmaal per jaar plaatsvindt - nogmaals in Pankham, door de kogelgaten en de beschadigingen die een week daarvoor werden aangericht - tijdens mijn tocht, door de aanhoudende regen, waardoor ik (en mijn tochtgenoten) als verzopen kiekens aankwamen bij onze gastfamilie - door hun compleet spontane en oprechte gastvrijheid en vriendelijkheid, zoals overal hier trouwens - tijdens de nachtelijke busrit van Hsipaw naar Nyaungshwe (Inle lake), door de kou van de airco. Ik had beter moeten weten, maar de airco had hier nog nooit overdreven hard gestaan. Airco is hier een luxegoed, met als gevolg dat iedereen hier met een dikke jas in de bus in de kou zit, in plaats van de airco uit te zetten, het raam open te doen en in T-shirt te kunnen zitten. Wederom, begrijpe wie begrijpen kan... Tot zover deze 'korte' update. Op 26 juli neem ik van hieruit (Inke lake) de nachtbus naar Yangon, om daar meteen bij aankomst een bus te zoeken die me naar Hpa-an zal brengen. Daar zal ik vervolgens een paar dagen de omgeving verkennen om ergens begin augustus de grens met Thailand over te steken. Daar zou het internet normaal beter moeten werken en dan kan ik jullie misschien ook eens wat fotootjes tonen van al dat moois hier.