Ik was helemaal klaar voor Kidepo... extra batterijen opgeladen, geheugenkaarten leeggemaakt, allemaal om die dieren vast te leggen die je nergens anders in Uganda vindt.
Helaas, Kidepo was niet klaar voor mij...
De eerste dag stond ik om 16 u klaar voor een gamedrive. De zon, die de hele dag genadeloos geschenen had terwijl we in de auto zaten, leek er opeens genoeg van te hebben en al snel was de hemel dreigend en donker. Toen de eerste druppels vielen zei de ranger al dat we waarschijnlijk niet veel wild zouden zien, maar hij zou proberen zoveel mogelijk dieren te spotten. Een zebra of 5 en wat waterbokken passeerden de revue. Katachtigen laten zich sowieso niet graag natregenen en de grote kuddes olifanten die het park normaal bevolken, waren volgens mij op vakantie in Zuid-Soedan.
Na een half uur was het beesten kijken gedaan en kon het meer fysieke deel beginnen... we zaten vast in de modder. Vandaar ook de weinig gevarieerde foto's. Ze werden namelijk bijna allemaal op één en dezelfde plek genomen, in de regen, door het dak van de auto. Toen de zon er even voor het ondergaan doorkwam, leverde dat in ieder geval prachtige beelden op. Ik had graag nog een paar leeuwen gezien en misschien een luipaard en wat struisvogels, maar dit schouwspel met bijhorend lichtspel, was meer dan de moeite waard. Na een uur zijn we uiteindelijk bevrijd door de tractor van UWA.
Enfin, volgende dag beter...
Helaas bleek het de hele nacht geregend te hebben en de wegen waren er natuurlijk niet beter op geworden.Toch besloten we te vertrekken, het was ondertussen immers droog. Na 10 minuten moesten we een weg oversteken, alleen was die ook echt weg... en stroomde er nu een rivier in de plaats. So far de tweede gamedrive... Nu was het echt game over. Het enige wat we konden doen was terugrijden naar het kamp en wachten tot het water gezakt was. Zo gezegd, zo gedaan, alleen wilde het water niet echt zakken. Uiteindelijk zijn we het park moeten uitrijden langs de weg waar we de vorige dag vastgereden waren. Dit keer zijn we niet weggegleden en na een lange rit kwam ik veilig en wel weer in Kampala. Bezweet weliswaar, want ook dit keer was de zon de hele rit van de partij... wat toch wel een beetje frustrerend was.

Frustrerend was ook de rit van Kampala naar Jinja, een luttele 80 km verder. Om negen uur kwam ik bij het busstation aan. Daar is het een drukte van jewelste, de bestemmingen van de bussen worden geschreeuwd en onder zachte dwang word je de bus ingeduwd. De bus die het eerst vol zit kan vertrekken. Die dag was dat niet de bus naar Jinja...
Het is lastig te zien of de bus bijna vol zit of niet, want er zitten de hele tijd meer mensen op de bus die niet mee moeten dan mensen die wel mee moeten. Ze proberen allemaal hun koopwaar te verpatsen, gaande van een flesje water of een hoestbonbon tot een radio of een zonnepaneel. En dit meer dan een uur lang (hoewel, toen ik eraan kwam, de bus uiteraard elk moment kon vertrekken) elke 5 minuten opnieuw. Het is niet omdat ik nu geen zonnepaneel koop, dat ik er 5 minuten nadien misschien geen wil. Hoop doet leven nietwaar?
Achter me zit een moeder met twee kleine kinderen op de schoot. Deze vervelen zich natuurlijk te pletter en vinden er niks beter op dan maar wat tegen de stoel voor hen aan te schoppen. Ik ben vervolgens aan een stoelendans begonnen, nu eens links, dan weer rechts. Verder zitten de twee jongens de hele tijd te jengelen en willen ze dat hun moeder alles koopt wat maar passeert.
Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld.

10.40 u, de bus zit vol (genoeg) en we vertrekken.
10.50 u, we moeten gaan tanken. Iedereen mag hier nog even naar het toilet.
11.15 u, iedereen zit terug op de bus.
11.20 u, er is een een technisch probleem, iedereen mag de bus terug verlaten.
11.45 u, probleem gefikst, iedereen terug in de bus.
11.55 u, we vertrekken richting Jinja.
13.15 u, aankomst in Jinja,
80 km verder ...

Leerrijk was de busrit wel. Ik kwam te weten wat je doet als je je neus moet snuiten en geen zakdoek hebt. Vermits je dochtertje toch net haar truitje heeft uitgedaan, gebruik je dat maar. Als ze het nadien te koud krijgt, doet ze het gewoon terug aan en gaat ze er lekker op sabbelen. Is je neus nog niet helemaal schoon, dan gebruik je dit keer gewoon je eigen trui... Simpel toch?

Gisteren heeft mijn hart overuren gedraaid, mijn schouders hangen uit de kom, mijn knie is verdraaid, mijn billen zien blauw en ik ben helemaal stijf. Ik heb er namelijk een dagje raften op de Nijl opzitten. Goed voor een stevige adrenalinekick. 8 rapids moesten we trotseren, van grade 4 en 5 (grade 6 is olympisch). Hoe dat eraan toe ging, kan je zien als je even de moeite neemt om volgende link te openen (vimeo.com/user19727493) en het filmpje van 10 augustus te downloaden. Plezier verzekerd...
Ik zit in het raft met de begeleider die een rood T-shirt met lange mouwen draagt en ikzelf heb een vleeskleurige helm op, de enige tussen alle rode. Wie zoekt, die vindt...