Tijdens de rit van Fort Portal naar Kampala, was ik zo bevoorrecht getuige te mogen zijn van een echt mirakel.
Zoals gewoonlijk blèrden de godsdienstige liederen met de nodige decibels door de bus, dit keer voorzien van de bijhorende videoclips. Hilarisch! Vrouwen die uit hun huis werden verdreven, vervolgens een visioen krijgen van Jezus en opeens de hele wereld aankunnen. Enfin, aan beeld en klank geen gebrek. Het was nog wel de goedkoopste busrit tot nu toe, dus voor al dat entertainment werd niet eens een meerprijs gevraagd.

Na zo'n half uurtje rijden hoorden we opeens een bonk. Een kwartiertje later was de voorkant van de bus in rook gehuld.
Hop, meteen een aantal mannen uit de bus (het rollenpatroon zit er hier nog stevig ingebakken) en daarna onder de bus. Ik doe zo niet aan rollenpatronen en besloot ook maar een kijkje te gaan nemen.
Wat bleek? Kapotte radiator.
Al het water liep uit de bus. Na wat gefoefel onder de bus stapt de chauffeur weer in en rijdt vervolgens zo'n 20 meter verder. Rook alom en hup, de mannen de bus weer uit. 10 minuten druk getelefoneer verder, stappen ze terug in en rijdt de buschauffeur terug achteruit, wat hier geen sinecure is. Ik kreeg nu ook visioenen, maar dan wel van een bus die de hele rit achteruit terug aflegt. Maar nee 20 meter terug stoppen we alweer. Opnieuw druk getelefoneer en na een kwartiertje razen we met een gigantische snelheid over de snelweg richting Kampala. Daar zijn we 's namiddags aangekomen zonder nog 1 keer te stoppen, zonder ook maar het kleinste rookpluimpje. Volgens mij had die chauffeur een rechtstreekse lijn naar Jezus, our lord, our saviour...

In Kampala aangekomen nam ik mijn intrek in hotel Marie (what's in a name?) en trok de stad in om te gaan eten. Bij terugkomst bleek al meteen dat ik wat vriendjes had en ben ik de strijd aangegaan met de kakkerlakken die mijn kamer bevolkten. Zij wonnen...
De volgende morgen ben ik dan maar uitgecheckt en wat verder in de straat terechtgekomen in ... alweer een dorm.
Gisteravond echter had ik de hele zaal (8 bedden) voor mij alleen. Vandaag kwamen er 4 anderen bij. Ik overleef het wel weer, zij hebben pech, ik moet morgen om 5 uur op.

Tijdens mijn tocht door de stad gisteren, werd aan het gebruikelijke 'muzungu' nog een aantal keer toegevoegd 'you look beautiful'. In acht genomen dat het schoonheidsideaal van de gemiddelde Afrikaan een flink achterwerk en dito boezem is, weet ik niet of ik dat wel als een compliment moet opvatten. Ik ga er echter niet van wakker liggen (ik moet om 5 uur op, remember?).

Morgen om 6 uur staat immers mijn privé-chauffeur weer paraat en kunnen we beginnen aan de lange (anderhalve dag) rit naar Kidepo National Park.
Door de lange rit en problemen met rebellen in het verleden, gaan slechts weinig toeristen die kant op (bij de grens met Sudan). Degenen die toch gaan, zijn de welgestelden onder ons, en zij vliegen er naartoe, om vervolgens te verblijven in de gerenommeerde Apoka Lodge (de nieuwsgierigen onder jullie zoeken het maar eens op). Ik blijf echter met mijn twee voetjes op de grond (en met een vollere portemonnee) en zal er dus iets langer over doen. Ik verblijf echter op maar 500 meter van de Apoka Lodge in het UWA kamp en ik moet de eerste leeuw nog zien die het verschil kent tussen een lodge en een banda (hut).

Wordt vervolgd...