98 %, zoveel DNA hebben de gorilla's gemeen met de mens. Niet verwonderlijk dus dat hun uitdrukkingen en handelingen zo menselijk zijn. Ik moet zeggen dat het een fantastische ervarig was deze beesten van zo dichtbij te mogen aanschouwen. En dichtbij was het... Ik denk dat ik op een gegeven ogenblik zo'n 2 meter van hen afstond. Als echte papparazzi lieten we onze camera's klikken, we stonden erbij en keken ernaar, en zij, zij gingen onverstoord door met hun bezigheden, als volleerde celebrities...

14, dat is het aantal gorilla's dat we (er zijn 8 permits per dag) die dag te zien kregen. Een stuk of drie silverbacks, een paar vrouwtjes en een hoop kleintjes.

3 kg ben ik denk ik bijgekomen van al het lekkere eten in het Nkuringo Gorilla Camp, waar ik drie nachten verbleef. Om nog maar te zwijgen van de heerlijke verjaardagstaart die ze voor me gebakken hadden. Onvoorstelbaar wat ze in de middle of nowhere weten klaar te maken.

21 verschillende soorten vogels zag ik op een paar uur in datzelfde kamp. Geen wonder dat Uganda een 'birders paradise' wordt genoemd.

40, de leeftijd die sinds donderdag hier in de hotelregisters achter mijn naam staat.

80, dat is hoe ik me voelde na de zowat 50 km van mijn tocht door het Bwindi Impenetrable Forest en de gorilla tracking.

2 gigantische blaren sieren nu mijn hielen.

9 leeuwen zag ik in Queen Elizabeth National Park.

0 luipaarden helaas...

200 km/u, zo snel ging mijn hart toen ik 's nachts naar het toilet moest in het UWA-kamp. Ik verbleef in het kamp van de UWA-rangers, en dus niet in één of andere dure lodge met eigen badkamer. 's Nachts de familie Pumba of waterbok tegen het lijf lopen kon ik nog net aan, zij schrikken waarschijnlijk harder van mij, dan ik van hen. De families Simba, Tembo of hippo echter, wil je niet tegenkomen. En toch liepen ook zij 's nachts vrolijk door het kamp, waar zij als het ware een thuismatch spelen.

3 u lang heb ik geprobeerd niet naar het toilet te gaan.

12 km/u is de snelheid waarmee ik er uiteindelijk toch naartoe ben gelopen...

2 hippo's en 6 waterbokken stonden op dat moment rustig te grazen.

1 leeuwin was me een paar uur eerder op mijn tocht naar de kampkeuken op 2 meter gepasseerd en een olifant stond toen achter de kampkeuken de vuilnisbakken te legen. Over een close encounter gesproken...

50 meter stond mijn tent in Ishasha van het toilet vandaan.

2 keer ben ik naast de tent mijn blaas gaan legen.

19 koude douches heb ik er nu op zitten.

10 minuten duurt het volgens de Ugandezen voor het water warm wordt.

2 uur wacht ik meestal, vooraleer ik de kraan opendraai ... en weer een koude douche krijg. Ze hebben hier allemaal een water heater, maar ik verdenk ze ervan dat dat alleen maar is om in de reisgids de vermelding 'hot water' te krijgen.

1 uur ongeveer moet je rekenen tussen het opnemen van je bestelling in een restaurant en de bediening. Vooruit plannen is dus soms de boodschap.

100 keer per dag wordt er 'muzungu' (witte) naar me geroepen.

75 keer roep ik terug.

50 keer per dag wordt me een boda boda aangeboden.

50 keer weiger ik.

25 eieren heb ik hier op 3 weken minstens al op.

3 muggen zijn er nog maar in geslaagd me te bijten.

7 heb ik er eigenhandig gedood.

35 km ga ik morgen (proberen te) fietsen door het glooiende landschap rond Fort Portal.

0 versnellingen zitten er op de fiets...

290 km reis ik overmorgen weer door naar Kampala.

4 dagen zal vervolgens mijn tocht naar Kidepo National Park duren.

4,5 weken zal ik er daarna hebben op zitten.

Tot zover het cijfermateriaal.
Ik heb zo de indruk dat ondertussen het regenseizoen hier begonnen is. Toen ik vanmorgen in de botanische tuin moest gaan schuilen, hing daar tegen het bureautje een tekst, die ik jullie graag wil meegeven.

Er was eens een blind meisje dat zichzelf haatte omdat ze blind was. Ze haatte iedereen behalve haar vriendje. Hij was er altijd voor haar.
Ze zei hem dat ze met hem zou trouwen, als ze maar kon zien.
Op een dag schonk iemand haar een paar ogen. Toen het verband eraf werd gehaald kon ze alles zien, ook haar vriendje. Hij vroeg haar 'Wil je met me trouwen, nu je kan zien?'
Het meisje keek naar haar vriendje en zag dat hij blind was. Het zien van zijn gesloten oogleden schokte haar. Dat had ze niet verwacht. De gedachte voor de rest van haar leven naar hem te moeten kijken maakte dat ze weigerde met hem te trouwen.
Haar vriendje verliet haar in tranen en schreef haar dagen later een briefje waarin stond: 'Draag goed zorg voor je ogen, liefste, voor ze van jou waren, waren ze van mij.'

Een paar woorden om even bij stil te staan vond ik.