Oh my god... Normaal gezien ben ik nogal verdraagzaam tegenover aanhangers van gelijk welke religie, maar trop is teveel. Bijna twee weken geleden zat er een moskee op dezelfde verdieping als mijn hotel in Kampala. Nu heb ik doorheen de jaren al verschillende keren geslapen in de nabijheid van een moskee en nu en dan wakker worden van de oproep tot gebed hoort er nu eenmaal bij.
Van wakker worden was dit keer echter geen sprake. Ik ben zelfs niet in slaap geraakt.
Ik had de pech dat het het begin van Ramadan was. Eerst moest ik 3 tot 4 uur gebeden aanhoren, vervolgens gingen ze allemaal eten in het restaurant waar mijn kamer op uitgaf en zo rond middernacht zijn ze begonnen de boel te kuisen. Gevolg, veel geschuif met meubels, geschrob van vloeren en de hele trappenhal, 3 verdiepingen naar beneden. Ik denk dat het zo rond 3 uur redelijk stil werd en om 5 uur moest ik mijn bed uit. Ik had het even gehad met de moslims...

Een paar dagen geleden nam ik de bus van Masaka naar Kabale, 6 uur lang, onder het genot van godsdienstige gezangen. Praise the lord, Jesus set me free, Halelujah, Maria, ... allemaal passeerden ze de revue, in het Engels of in één van de lokale talen. Zoals gezegd, trop is teveel... en 6 uur is trop...

Morgen reis ik van Kabale naar Kisoro. De postbus (inderdaad, als in de bus die de post rondhaalt), komt pas laat in de middag in Kabale aan, wat betekent dat ik misschien niet voor donker in Kisoro ben. Ik kom echter graag aan als het nog licht is, enerzijds om me onmiddellijk te kunnen oriënteren, anderzijds vanwege de veiligheid ( van het transport dan, ik heb me hier immers nog geen seconde onveilig gevoeld).
Het zou dus wel eens kunnen dat ik de matatu moet nemen. En dan is het kiezen tussen 2 kwaden.
Normaal zou ik gaan voor een busje met als opschrift 'Inch'allah' of 'Bismillah', ook al had ik het dan even gehad met de moslims. 'Waarom?', hoor ik jullie denken. Simpel, een goede moslim drinkt niet. Anderen daarentegen... En geloof me, als ik eens goed rondkijk, dan zijn de bars hier rijkelijk gevuld.
Alleen, het is nu Ramadan, wat dus betekent dat de moslims ook niet eten overdag, en of dat nu zo bevorderlijk is voor de concentratie weet ik niet zo goed...

Oh my god, nooit, nimmer, never again had ik gezworen. En toch eindigde ik weer in een dorm. De big one dan nog wel, met 12 in 6 stapelbedden.
Op het eiland waar ik wilde verblijven in Lake Bunyonyi hadden ze geodomes, halfopen koepels met een bed erin en een mooi houten terras, waar elke toerist zijn zinnen op heeft gezet. Bij het reserveren was de telefoonlijn niet zo goed en het leek me al dat ik een heel lage pijs moest betalen voor de dome. Na lang over en weer gepraat bleken die uiteraard allemaal bezet en bleef voor de nachten die ik wilde alleen de dorm over. En eigenlijk viel het achteraf bekeken allemaal nog wel mee. Ik heb zelfs goed geslapen en het gaf me warempel weer een beetje een kampgevoel.
Het hele kamp is ecologisch. Er wordt gewerkt met zonne-energie, composttoiletten en douches in openlucht. Vanaf 7 uur 's avonds was het pikdonker en elke avond had ik dinner by candlelight.
En Oh my god, wat voor dinner. Het zal zo ongeveer het beste eten zijn dat ik op reis ooit had. En dat allemaal klaargemaakt in een zeer basic kampkeuken. Ik zou zo nog een paar dagen kunnen blijven om alles op de kaart eens te proberen.

Oh my god, Afrikaanse mannen zijn geëmancipeerd. Met het schaamrood op de kaken doe ik volgende bekentenis.
Ik ging naar de wasplaats in het kamp om wat kleren te wassen en een medewerker was net hetzelfde aan het doen. Ik was welgeteld zo'n twee minuten bezig toen hij het van me overnam... en met een beter resultaat... Ik ga dus de komende dagen genieten van mijn propere, lekker geurende kleren en me een Afrikaans stuk zeep aanschaffen...

En dat god hier nooit ver weg is, bewijst het bordje in het hotel in Kabale, waar ik nu weer een nachtje zit en waarop staat 'This business is drenched in the blood of Jesus'. Hopen maar dat ik dat uit mijn kleren krijg...

Morgen trek ik dus zoals gezegd verder naar Kisoro, om daar te beginnen aan een wandeltocht van zo'n 40 kilometer door het Bwindi impenetrable forest, alwaar ik op 25 juli (hopelijk) oog in oog zal komen te staan met een van de laatste groepen berggorilla's in de wereld. Ik kijk er alvast naar uit...