"Is Uganda niet gevaarlijk ?", werd me meermaals gevraagd voor vertrek.
Tja, wat kan men zoal als gevaarlijk beschouwen?

Is het gevaarlijk om
- op een paar meter van een leeuw of neushoorn te staan?
- achterop een motortaxi door de verkeerschaos van Kampala te scheuren?
- onder een elektrische douche te staan met hier en daar wat losse draadjes, waar de vonken uitspringen?
- aan straatstalletjes de lokale specialiteiten, zoals een rolex te proeven?

Als het antwoord 'ja' is, dan verkeer ik echt wel in onmiddellijk gevaar.
En anders, zoals ik het beschouw, kan ik me weeral gelukkig prijzen dat ik dit allemaal zie en meemaak.

Op het ogenblik zit ik in het Ten Tables restaurant in Masaka, waar ik een driegangenmenu ga nuttigen voor de luttele som van 9 euro, een echte uitspatting weliswaar, maar in ieder geval goedbestede centen. Alle inkomsten gaan immers naar een project voor aidswezen.

Tijdens de vorige week ging ik naar Mabamba swamp, één van de weinige plaatsen waar je de Shoebill nog vindt, een bijna prehistorische vogel, die je (in de verte althans) al op de foto kon bewonderen. Ik ging erheen met de motortaxi, vervolgens een bootje en dan weer een motortaxi. Deze laatste stopte onderweg bij een hutje, waaruit na een fluitsignaal een dame kwam, gehuld in haar zondagse kleren (het was trouwens woensdag). Zij springt bij op de motor en we zetten onze tocht verder. Onderweg legt ze me uit dat zij Maria heet en mijn gids zal zijn. Ze zegt me dat we dadelijk zullen aankomen bij het booking office en dat de verantwoordelijke daar zal vragen of ik geboekt heb.
Ik antwoord dat ik niet geboekt heb.
'Yes, you have booked', zegt ze.
'No, I haven't booked'.
'Yes, you have booked with Maria'.
'Ok, I have booked with Maria'...

Soms ben ik snel van begrip. Waarschijnlijk kon die verantwoordelijke me zelf gaan gidsen en zag Maria haar fooi al in het (moeras)water vallen.
Zo gezegd, zo gedaan, Maria heeft een bootje geregeld en na flink wat afdingen op de prijs, konden we vertrekken. En het moet gezegd, Maria was een goede gids, met een scherp oog en een uitgebreide kennis.

Op donderdag vertrok ik met mijn chauffeur naar Murchison Falls National Park. In dit park perst de Nijl zich met een enorme kracht door een opening van zo'n 7 meter breed in de rotsen en stort dan 43 meter naar beneden om nadien lake Albert in te stromen.
Verder kan je er allemaal beestjes vinden, die je bij ons in iets andere omstandigheden in de zoo kan gaan bezichtigen.
Wat een fantastische ervaring is het om al die dieren in het wild te mogen aanschouwen...
Mijn chauffeur kende een ranger in het park en samen vormden ze een prima duo, dat er niet vies van was de regels te overtreden en buiten de gebaande paden te rijden. Gevolg, ik was één van de enigen die die dag leeuwen heeft gezien.

Ondertussen ben ik met de bus verdergereisd naar Masaka en ook hier reis ik morgen weer verder, richting lake Bunyonyi, het enige meer hier dat gegarandeerd bilharzia-, krokodil- en nijlpaardvrij is. En dat maakt het dus een mooie plek voor een paar daagjes luieren...