Als je met een vliegtuig vertrekt, ga je er ook van uit dat je aankomt... Ik althans, en met mij denk ik, de overgrote meerderheid van de reizigers in het luchtruim.
De passagiers van Egypt Air echter, waren daar blijkbaar niet zo zeker van.
Toen we in Cairo landden, werd er flink geapplaudisseerd. Onterecht vond ik, want het vliegtuig schoof vervaarlijk van links naar rechts en ik dacht al aan het vel en de beer...
Bij de landing van vlucht MS 837 in Entebbe, was het applaus echter wel terecht. Zelden werd bij mijn weten een vliegtuig zo zacht aan de grond gezet. Het was alsof we landden in een gigantische hoop watten.

Als je hebt geregeld dat je wordt afgehaald aan de luchthaven, dan ga je er ook van uit dat dat gebeurt. Ik had zelf misschien al een klein voorgevoel van het tegendeel, toen ik de morgen van vertrek nog een email stuurde naar Entebbe backpackers om dit nogmaals te bevestigen. Bij Entebbe backpackers echter, waren ze me vergeten en hebben ze de mail blijkbaar ook niet gezien. En rond 4 u op zondagmorgen liggen ze daar duidelijk allemaal vast in slaap. De telefoon werd immers herhaaldelijk niet gehoord en de GSM was volgens mij gewoon uitgezet. Gelukkig bestaat er ook in Afrika zoiets als een taxi en heb ik rond 5 uur de poortwachter uit bed gezet, die me dan maar mijn kamer heeft gewezen.

Als je je tanden gaat poetsen, is het evident dat je gewoon de kraan opendraait. Net op tijd realiseerde ik me dat dat misschien niet zo'n goed idee was. Flessenwater had ik echter nog niet, dus ben ik maar met een mond halfvol tandpasta in bed gekropen.

Als je de 'new room' boekt, ga je ervan uit dat je in een nieuwe kamer terechtkomt. Zo niet bij Entebbe backpackers. Misschien zal de kamer ooit wel eens nieuw geweest zijn, maar dat is dan toch al even geleden.

Al deze kleine ongemakken zijn snel vergeten als je aan de oever van Lake Victoria zit met een fris drankje voor je, kijkend naar vissende kinderen en paraderende vogels (of andersom).

Vanmorgen ben ik van Entebbe naar Kampala gekomen in een matatu (een minibusje). Onderweg kwam ik toch weer enkele pareltjes tegen... Wat denk je van:

- Come again hard furniture (dat moeten wel hele sterke meubelen zijn...)
- Blessed furniture centre (voor de bravere christelijke burger...)
- Hope Pharmacy (en dan maar hopen dat er geen methadon in je neusdruppels zit...)
- Joy Pharmacy (daar kan je dan maar beter naartoe...)

Morgen vertrek ik naar Murchison Falls National Park, dit keer niet in een minibus met tig anderen, maar wel in de passagierszetel van een 4x4. Ik heb me hier een eigen driver geregeld en ga genieten van elk uur in die auto...
Ik heb echter geen ervaring met privéchauffeurs en smijt dus mijn vraag maar gewoon in de groep, hoeveel tip je zo iemand, zonder er zwaar over te gaan of iemand juist te beledigen?

Zo, dat waren al een paar eerste indrukken, binnenkort meer...