Mijn kamer in Hampi, een rond hutje midden in het paradijs, rook niet erg paradijselijk. Er hing nogal een muffe, vochtige geur en in de badkamer kon je een lichte rioollucht ontwaren.

Een geluk dat je dan in India zit, waar ze je met de wierook om de oren slaan, in gelijk welke geur en kleur.

Bij mij werd het een combinatiepak van drie geuren; ik sliep aan de rustige kant van de rivier en daar was de keuze net iets beperkter. Maar goed, ik had mijn wierook en in een mum van tijd rook de kamer minder muf.

Van mijn pak heb ik echter maar 2 stokjes moeten gebruiken, want mijn lichaam had nog een andere oplossing in petto.

Ik had al gedacht dat ik er deze keer aan zou ontsnappen, maar mijn jaarlijkse zomerverkoudheid heeft zich nu dan toch aangediend.

En voilà, neus, keel, oren, allemaal potdicht en dus weg stank...

Misschien is hij ook wel echt weg, nu de hut gebruikt wordt en de ramen dag en nacht openstaan.

Het landschap hier is, zoals men mij al had verteld, prachtig. Ik ben dan ook al een paar dagen gaan fietsen en voel dat nu aan mijn billen. Er is hier veel minder verkeer dan in de andere plaatsen die ik bezocht, maar toch word je nog regelmatig gepasseerd door een bus of vrachtwagen die in volle vaart voorbijraast. Het is dan ook het veiligst beide handen aan het stuur te houden.

Alleen is dat nogal lastig, want de plaatselijke bevolking staat je overal toe te wuiven alsof ze Sinterklaas zien passeren. En dan kan je maar één ding doen, namelijk terug wuiven alsof je Sinterklaas in hoogsteigen persoon bent...

Ik blijf hier vandaag nog een dagje met als enig doel 'dolce far niente'. Vooral dan omdat het hier mooi weer is en ik hierna naar Goa verder trek, waarvoor men me al heeft gewaarschuwd dat het daar op dit moment kletsnat is.

Enfin, we zullen wel zien, ik moet uiteindelijk toch naar boven toe, richting Mumbai, want er resten me nog maar 12 dagen. De aftelkalender in mijn hoofd is beginnen tikken...