De olifanten staakten...

De tijgers ook...

Of misschien zaten ze wel in een ander deel van het park. Vermits dat zo'n 800 vierkante kilometer beslaat, zou dat wel eens mogelijk kunnen zijn.

We zagen wel Indische bizons, Sambar herten, wilde zwijnen, een soort wilde honden, verschillende vogels, apen, ...

Apen had ik trouwens al gezien, want ik had er op bezoek op mijn balkon. Ze kwamen er gewoon gezellig bijzitten en de nectar uit de bloemen zuigen.

Maar, geen olifanten dus, jammer maar helaas.

Het park was echter heel mooi, dus het was wel fijn daar een dag doorheen te wandelen en te peddelen.

Op de terugweg van Kumily naar Kottayam heb ik toch wel even wat angsten uitgestaan.

De heenweg was OK. De bus moet dan de berg op, en afgezien de haarspeldbochten waar ze steeds een stukje naar beneden gleed, verliep de rit voorspoedig en vooral vrij traag.

Op de terugweg echter, gaat de bus uiteraard de andere kant op, hier met name naar beneden.

En dat ging toch even een stuk sneller (ook in de haarspeldbochten).

Dat had mij nog niet zo gedeerd, ware het niet dat ik deze keer een speciale plaats had gekregen. Nu ja, gekregen ..., de bus zat gewoon vol. Maar dan is er vooraan nog een plaats.

Probeer het even te visualiseren: In de rechte hoek die de voorruit met de linkerzijruit maakt, is er een bank, met de lengte van de bus mee. Daar zat ik op, met mijn gezicht in de richting van de chauffeur (die hier rechts zit, want ze rijden links). Mijn gezicht was helaas vaker naar links gericht dan naar de chauffeur, om een oogje op de weg te houden (wat ik beter niet had gedaan, ik had 's avonds een flinke stijve nek).

Enfin, daar vooraan zat ik dus, met niks dan glas om me heen, in een bus die tegen een flinke snelheid naar beneden sjeesde, op een nat wegdek, en door haarspeldbochten om u tegen te zeggen.

Ze remmen ook niet echt heel hard af, ze toeteren gewoon heel hard en denken dan dat al het overige verkeer wel zal remmen of uit de weg gaan. Maar vaak toetert dat andere verkeer minstens zo hard...

Het feit dat jullie dit stukje lezen, zegt natuurlijk alles, maar mijn knokkels hebben toch 4 uur lang wit gezien van het harde nijpen in de stang.

Ondertussen zit ik in Bangalore en heb ik er alweer een paar busritten opzitten. Allemaal vrij ok, behalve die van Kottayam naar Mysore. Ik was voor de bus vertrok nog naar het toilet gegaan en had mijn grote rugzak bij de wc-meneer laten staan. Mijn kleine tas nam ik mee binnen. Om even een understatement te gebruiken, de toiletten zijn niet altijd even proper en je moet dus goed uitkijken dat er niets nat wordt. Rugzak op de rug, broekspijpen goed opgerold en boven de knieën getrokken, ... en voilà, een mens kan met een geleegde blaas de bus op, wat altijd weer een fijn gevoel is.

Maar eenmaal op de bus, begon het toch wel flink te ruiken naar urine. De twee jongens naast me begonnen al in het rond te spuiten met deodorant. Niet echt een subtiele hint...

Ik dus alles even gecheckt, sandalen waren droog, lintjes van de rugzak ook, broekspijpen eveneens. Ik zag niet waar het vandaan kwam... tot de man achter me moest uitstappen en een halve viswinkel mee naar buiten sleurde...

Ondertussen heb ik dus Mysore bezocht, met zijn prachtig paleis en leuke markt en heb ik een al te vriendelijke hotelmanager moeten afwijzen. De man begon met de voor Indiërs gebruikelijke vragen, of ik getrouwd was, kinderen had, wat voor job ik deed, ... Vervolgens moest hij iets komen fiksen aan het internet in mijn kamer en moest ik naast hem op het bed komen zitten om te vertalen wat er op de computer verscheen. Dan kwam de vraag of ik een Indische vriend zag zitten en vervolgens of ik hem zag zitten. En meteen ook maar dat het een eer zou zijn als ik met hem zou gaan dineren. Dat heb ik vriendelijk doch kordaat afgewezen. Na nog een beetje aandringen heb ik de man de kamer uitgekregen door te zeggen dat het internet nu werkte en dat ik een afspraak met mijn vader had om te skypen (wat ook echt zo was).

En nu zit ik in Bangalore, om hier morgen te vertrekken naar Hampi, een Werelderfgoed-site, bestaande uit een landschap met gigantische rotsformaties temidden van bananeplantages en rijstvelden en daartussen ettelijke tempelruïnes. Ik kijk er al naar uit. Foto's volgen uiteraard...

Bij jullie is het weer even zomer hoor ik, hier wordt het alleen maar bewolkter en natter. Waar ik in juli lag te zweten in mijn bed, gebeurt het nu al wel eens dat ik 's nachts wakker word van de kou. De hitte wordt langzaam een verre herinnering...