...op de Indische publieke bus

Als je ergens heen wil gaan, heb je vervoer nodig. En het vervoer dat ik tot nu toe het meest heb gebruikt hier, is de publieke bus.

Publiek, in tegenstelling tot de private bussen, waar ze me soms op hebben willen krijgen, maar wat ik dan steeds beleefd afsla. Ze zijn ten eerste een stuk duurder en ten tweede, de airco staat altijd veel te hoog.

Goed, de publieke bus dus...

Je komt in het busstation aan en dan begint de zoektocht naar de juiste bus. Op de bussen staat namelijk de bestemming in hele sierlijke, krullerige letters, maar jammer genoeg kan ik ze niet lezen. Je vraagt dus wat rond en krijgt dan wat gewuif met een handje, tot je bij de juiste bus uitkomt. Dat duurt in het ene station al wat langer dan in het andere.

Op de bus gekomen, zoek je een plaatsje. Soms moet je je ergens tussen wringen, want Indiërs staan niet gauw van hun plaats op. Als er alleen nog maar een plaatsje bij het raam is, schuiven ze niet gewoon twee stoelen door (aan de ene kant van de bus zijn er drie stoelen, aan de andere kant twee).

Als de bus zo goed als leeg is, heb je je plaats maar voor het uitkiezen.

En dan begint de rit. Onderweg stappen er mensen uit en anderen in. En dan begint de pret...

Blijkbaar is er iets ernstigs mis met mij, heb ik één of andere akelige ziekte (waarvan ik zelf nog geen weet heb), maar een Indiër zal niet snel naast me komen zitten, tenzij de bus echt overvol zit. En zelfs dan nog blijven ze vaak liever staan.

Zo zat ik een paar dagen geleden achteraan in de bus, vlak achter de achterdeur. Er stapt een man op en wil op de stoel naast me gaan zitten. Dan ziet hij dat daar een vreemde blanke vrouw zit en blijft maar gewoon staan.

Op de rit van Pondicherry naar Trichy was de bus zo goed als leeg toen ik opstapte. Op één van de stoelen zat overduidelijk een toerist. We beginnen een praatje en ik stel hem voor dat ik naast hem ga zitten om zo het lege-stoel-probleem te vermijden. Hij begint met een uitleg over zijn lange benen enzovoort, dus ik zet me maar op de stoel achter hem. Na een tijdje loopt de bus vol en krijgen we allebei iemand naast ons. Ik een frêle Indisch meisje en hij een dikke Indische man. Pech dus. Maar al snel stapt de man uit en kan hij zijn benen weer strekken. Na een kwartiertje echter stapt er een vrouw met een baby op de bus. De enige vrije stoel was naast hem. Komt de conducteur eraan en zegt dat hij moet gaan staan. Een niet-begrijpende, zielige blik van de man zijn kant hielp niet en hij heeft dus de hele verdere rit gestaan. Tja, het zal hem leren...

... in het Indische restaurant

Als je binnenstapt in een Indisch restaurant zoek je niet meteen een plaatsje. Je loopt eerst (meestal) naar achteren en wast daar je handen. Vervolgens zoek je een plaatsje. Eenmaal je zit komt er wel iemand aangelopen met de kaart en dan begint ook hier weer de zoektocht. Deze keer is niet alles in sierlijke, krullerige letters, maar alles is nu fonetisch opgeschreven. Je moet dus een keuze maken tussen aloo gobi, aloo matter, aloo paneer, biryani, pakora, raitha en ga zo maar verder.

Je wil ook vooral dat er geen chili in zit (ik dan toch). Als je dan iets voorgeschoteld krijgt begint de pret. Voor de andere gasten dan toch. Zij vinden het blijkbaar altijd weer grappig om me te zien eten. Vaak komen ze er ook ongegeneerd bijzitten en beginnen dan in het koeterwaals een praatje met me. Als er onverwacht toch chili in mijn gerecht blijkt te zitten kan de pret al helemaal niet meer op, want dan begin ik gekke bekken te trekken. Dan is het hun beurt om niet-begrijpend te kijken en me met nog meer vragen te bestoken. Die ik ook dan weer niet kan beantwoorden, niet omdat ik hen niet begrijp (ik ben immers polyglot), maar omdat mijn mond in brand staat...

De eerlijkheid gebiedt me nu toch wel even te zeggen dat ik hier tot nu toe al (bijna) altijd heerlijk heb gegeten, van de maaltijden in restaurants tot de verschillende straatsnacks toe.

Ondertussen heb ik een paar dagen in Kovalam doorgebracht, aan het strand. Nu ja, niet echt aan het strand natuurlijk, want daar komen ze een toerist alleen maar lastigvallen. De ene verkoopt sari's, de andere ananas, weer een andere bananen, nog een andere papaya's en ga zo maar door. Als je iedereen wil tevreden stellen ben je algauw blut, ondanks de democratische prijzen. Nu is het hier natuurlijk laag-seizoen, dus iedereen doet erg zijn best om toch nog wat te verkopen. Maar dus niet aan mij...

Ik zat in een hotelletje een eindje achterin, weg van het strand, tussen de palmbomen. De eigenaar was een vriendelijke oude man en ik had het hotel voor mij alleen. Blijkbaar bleven de andere toeristen wel allemaal graag in een hotel vlak bij het strand (misschien was hun portemonnee dikker dan die van mij en wilden ze wel elke dag ananas, papaya's en sari's kopen), maar dat kwam mij alleen maar goed uit. Ik heb 4 dagen gelezen, nagels gevijld, terug gelakt, nog wat gelezen, wat rondgewandeld, kortom, even lekker gerelaxed. En nu ben ik helemaal “shanti”.

Beesten heb ik in mijn kamer zo goed als niet gezien. Enkel die ene verdwaalde kakkerlak die dan ook meteen 4 dagen heeft doorgebracht onder een plastic bekertje in de badkamer...