Ik mag dan al Oost-Indisch doof zijn, ik kan helaas niet iedereen negeren en heb dus al een paar grappige ontmoetingen gehad.

De eerste was toen ik in Chennai de weg vroeg naar mijn hotel. 't Was twintig voor vijf...

De vriendelijke man (het moet gezegd) wees me prompt de weg door te zeggen dat ik altijd rechtdoor moest gaan en om vijf uur rechts moest afslaan. Indische logica? Wie zal het zeggen?

Ik in ieder geval niet... Ik ben om de man te plezieren braaf rechtdoor gegaan, maar ben daarna op mijn buikgevoel verdergegaan en niet op mijn klok.

Nog in Chennai zat ik op het strand, verscholen in de schaduw achter een gesloten stalletje, toen een man me plots benaderde. Natuurlijk kwam daar de logische eerste vraag “Where you from?”. Op het antwoord dat ik van België kwam, volgde de tweede vraag, namelijk of ik werkte. Het antwoord daarop was bevestigend, ik zei dat ik leerkracht was. Waarop de man me vroeg of er geen vacatures waren. Hierop was mijn antwoord ontkennend, waarop de man een zeer beteuterd gezicht trok.

Ik stel me nog steeds de vraag wat hij had gedaan als ik ja had geantwoord? Het eerste beste vliegtuig naar België genomen en komen solliciteren?

En dan in Mamallapuram (mijn vorige stop), hadden ze me allemaal de voorbije dagen al gezien, ook al was ik er net. Kwestie van een goeie openingszin te kiezen...

In mijn kamer in Mamallapuram had de ventilator 2 standen, de ene loeihard en vreselijk luid, de andere gewoon niks. 't Was dus kiezen uit 2 kwaden en ik koos voor het minste, gewoon uit. Dan was het toch tenminste stil. Je hoeft echter geen genie te zijn om te begrijpen dat je bij een nachtelijke temperatuur van zo'n 30 graden al snel verandert in een plasje zweet. Ik heb trouwens ook het stille vermoeden dat net dit huis gebouwd was om de warmte binnen in plaats van buiten te houden.

Wat de stilte betreft, om 2 uur besloot het plaatselijke hondenkoor dat het tijd was om hun repertoire te oefenen. Prijzen zullen ze alvast niet winnen. Blijven oefenen is dus de boodschap, alleen liefst niet 's nachts.

Het werd dus een lange nacht van draaien en keren, ventilator aan en uit, oordoppen nog eens wat dieper induwen en -het hoeft geen betoog- weinig slaap...

En dan loerde de volgende morgen het volgende trauma alweer om de hoek.

Wist je dat het tien minuten duurt om een Indische deur open te breken?

De eigenaar van het tentje waar ik die morgen mijn ontbijt at nu wel.

In plaats van dat hij aan mij verdiend heeft, heeft hij erop moeten toeleggen, de arme man...

Ik ging naar 't toilet en schoof de hendel dicht. Toen ik weer naar buiten wilde, schoof ik uiteraard de grendel weer open, maar wat bleek, er zat nog een gewoon slot op de deur en de deur was in het slot gevallen.

Eerst hebben ze dan maar het slot uit de deur getimmerd, waarna de deur nog steeds vastzat. Vervolgens hebben ze geprobeerd het vastzittende slot met een tang los te krijgen, maar helaas, ook zonder succes. Tenslotte heeft een stoere Indiër zijn schouders tegen de deur gezet. Gelukkig kon ik net naast de deur veilig wegduiken, want anders wist ik nu hoe het voelt om een Indische deur in het gezicht te krijgen...

Ondertussen zit ik in Pondicherry. Verhalen van hier en volgende bestemmingen volgen later.