Ik ben in India

en ik ben gewapend...

Gewapend door mijn eerdere ervaringen hier.

Gewapend tegen allerlei zaken die we doorgaans in ons Belgenlandje niet meemaken.

Zo ben ik blind voor de starende blikken, voor de open riolen langs de straat, voor de ratten die voor mijn voeten wegschieten...

Doof ben ik voor al het getoeter, het “hello, how are you?”, het “hello, where you going?”, het “hello where you from? “ en vooral voor het “hello sir, what's your name?”. Doof ben ik ook voor al het gesis en ook het “hello, taxi?” glijdt van me af.

Doof ook voor het gerammel, geratel en gesputter van de airco en de fan in de kamer (zelfs als ik oordopjes in heb).

Ja, voor al deze dingen ben ik als het ware Oost-Indisch doof...

De open riolen? Ik ruik ze niet, net zomin als de uitlaatgassen en de stinkende vuilnisbelten langs de straten. Bij het nemen van een warme douche ontgaat het me dat het water naar rotte eieren stinkt...

Ik proef gelukkig wel de overheerlijke chai, waaraan geen enkele chai latte bij ons kan tippen, in de verste verte niet.

Maar voor 1 ding kom ik munitie te kort en laat mijn wapenuitrusting te wensen over...

de hot en spicy Indian flavour, de alomtegenwoordige chili's.

Blij dat ik – tegen alle verwachting in – op de vlucht van Mumbai naar Chennai te eten kreeg, zette ik vol overgave mijn tanden in de vegetable rolls die de stewardess me met een oogverblindende glimlach aanbood. Met evenveel overgave brandden de hete chili's onverbiddelijk een stuk van mijn mond weg en wist ik weer dat ik in India was.

Kort daarna begon het vliegtuig door turbulentie zo hevig te schokken dat ik onbewust ook het typische Indisc he hoofdknikje kon oefenen.

Ik heb, geloof ik, alleen de juiste move nog niet helemaal te pakken...