De Nicaraguanen kunnen feesten...

Zaterdag was het in Granada carnaval. Vanaf vier uur 's middags begonnen de straten vol te lopen voor de optocht die om zes uur begon. Van de optocht zelf heb ik niet veel foto's kunnen maken. Op de plaatsen waar ik iets kon zien, was er te weinig licht en op de plaatsen met voldoende licht kon ik niets zien door de menigte voor me. Want geloof het of niet, ik was net te klein...

Ik heb dus maar foto's gemaakt van het uitbundige publiek en het hele gedoe rond de optocht.

Verkopers van zowat alles wat denkbaar is, ballonnen, zonnebrillen, bellenblaasflesjes, opblaasbare vliegtuigjes, suikerspinnen, gekarameliseerde appels, allerlei andere eetbare dingen, frisdrank, vruchtensappen en vooral heel veel alcohol.

Bijgevolg dus ook heel veel dronken mensen...

Zondag was het de beurt aan de 'hipicas', een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij iedereen die een paard bezit door de straten van de stad komt paraderen (op de rug van dat paard welteverstaan).

Een gewaarschuwde vrouw is er twee waard en dit keer stond ik op de eerste rij. Dus ... wel foto's van de paarden dit keer.

Maar ook nu weer verkopers van zowat alles wat denkbaar is, ballonnen, zonnebrillen, bellenblaasflesjes, opblaasbare vliegtuigjes, suikerspinnen, gekarameliseerde appels, allerlei andere eetbare dingen, frisdrank, vruchtensappen en vooral heel veel alcohol.

Bijgevolg dus ook nu weer heel veel dronken mensen...

De mannen hadden allemaal hun mooiste cowboyhoed en -boots uit de kast gehaald (sommige vrouwen ook) en veel vrouwen hadden zoveel make-up op dat er een aardbeving nodig was om het pleisterwerk van hun gezicht te krijgen. Ook nu weer veel uitgelaten mensen en (in tegenstelling tot zaterdag) paarden. De cowboys konden hun paard niet allemaal in de hand houden en dit zorgde voor leuke taferelen van paarden die de andere kant uitliepen, cowboys met rode kaken en een redelijk ongecoördineerd gebeuren.

De leeftijd van de ruiters varieerde van drie tot ongeveer tachtig. Aan de uitrusting van de paarden kon je zien of de berijder rijk of arm was. Sommige paarden hadden een prachtige leren uitrusting, andere moesten het met touwen stellen. Enfin, het was een kleurrijk en vrolijk schouwspel, met heel veel lawaai en zoals gezegd, veeeeeel alcohol.

Voor mij echter geen kater op maandag, maar wel een nieuwe etappe van de reis, dit keer met bestemming Masaya.

In Masaya bevindt zich een grote markt met 'artesanias', handgemaakte spullen en daar zou ik dus wat souvenirs kunnen inslaan.

Gisteren dus daarheen en op mijn dooie gemak over de markt geslenterd.

Op mijn dooie gemak omdat het gewoon niet anders ging...

Vrijdag beklom ik immers de vulkaan Mombacho bij Granada en mijn arme benen, die hier al heel wat hebben meegemaakt (aanvallen van zandvliegen, muggen en brandwonden) weten nu weer dat ze spieren hebben.

Maar goed, de markt en al die souvenirs... Wel, ofwel waren ze te duur, of te kitscherig, of te zwaar, of te groot en om een pakket naar huis te sturen zou het 186 dollar kosten. Geen souvenirs dan maar, helaas voor de potentiële ontvangers...

Ik maak vandaag nog wel eens een toertje door de stad, wie weet hebben ze buiten de markt nog wel leuke spullen. Maar aan het tempo waarop ik me nu voortbeweeg, betwijfel ik of de toer erg groot zal worden.

Ik passeerde gisteren ook een parking, waar de auto's bewaakt werden door mannen in rolstoelen. Mooi, positieve discriminatie... ik weet alleen niet of ik er wel zo'n veilig gevoel bij zou hebben. Voor je het weet rijden ze met je auto weg, en geen rolstoel die daar tegenop kan.