Maandag stak ik de Nicaraguaanse grens over en ging ik met de bus en de ferry naar Isla de Ometepe, een eiland in de vorm van het cijfer 8. In het midden van elk van de twee cirkels bevindt zich een vulkaan.

Het eiland is - volgens de bewoners toch - de veiligste plek ter wereld. Iedereen die aan boord van de ferry gaat (de enige manier om op het eiland te geraken) moet zich registreren en wordt onmiddellijk geseind aan Interpol. Als je gezocht wordt, staan ze je onmiddellijk bij aankomst op te wachten, zowel op het eiland als bij de terugtocht. Er stond niemand op me te wachten...

Veilig is natuurlijk relatief als je weet dat één van de vulkanen nog steeds actief is en er overal op het eiland bordjes staan met vluchtroutes. Maar goed, heel Nicaragua is één vulkaan, dus dan had ik hier maar beter kunnen wegblijven.

De eerste dag ben ik wat gaan wandelen en gaan zwemmen in Ojo de Agua, een natuurlijke waterbron, die - ook weer volgens de locals - verjongende eigenschappen heeft. Je zal me niet herkennen bij terugkomst ;-)

De tweede dag huurde ik een scooter en kon ik het hele eiland verkennen. Tijdens dat tochtje kwam ik terecht in een kudde koeien (zie foto). Eerst hing ik erachter, maar na veel getoeter gingen een paar beesten toch uit de weg en kon ik ertussen glippen. Niet zo'n goede move, want zoals gezegd, kwam ik toen midden in de kudde terecht. Stinken dat die beesten deden... Toen ik uiteindelijk door de hele kudde was geraakt, hingen zowel ik als de scooter onder de str***. Een fraai gezicht. Gelukkig heb ik altijd wel wat WC-papier bij de hand en ben ik proper op mezelf...

Voorzichtig, da's een andere zaak. Nooit geweten dat foto's maken een riskante bezigheid kan zijn, maar voor alles is een eerste keer. Na een tijdje rijden had ik een mooi zicht op één van de vulkanen. Ik zet dus de scooter aan de kant en ga ernaast staan om een foto te maken. Ik zet een stapje achteruit voor een beter zicht en pats, ik plak tegen de uitlaat...

Het water dat ik bij had was al flink warm, maar dat heb ik er toch maar meteen tegen geplensd, om vervolgens terug op de scooter te springen op zoek naar een apotheek ettelijke kilometers verder. Een zalfje gekocht en bij aankomst in het hotel flink gesmeerd. De volgende morgen werd mijn been ontsierd door een grote paarsbruine vlek met in het midden een dikke brandblaar. Die is ondertussen vannacht opengesprongen, dus nu is het gaasjes knippen..

Ondertussen zit ik in Granada, een stad met heel veel mooie koloniale gebouwen. Hier kan ik mijn hart weer ophalen bij het maken van foto's (zonder scooter ditmaal). Ik blijf hier iets langer dan gepland, want zaterdag is het hier carnaval en zondag is er een feest met paarden. Twee gelegenheden die me leuk lijken om mee te maken.

Nicaragua is weer heel anders dan Costa Rica. Eerst en vooral is de bevolking een stuk armer. Je ziet hier ook nog veel paarden en karren in plaats van auto's. Het is hier dus ook een stuk goedkoper.

Verder is het hier een stuk warmer. Toen ik belde om een kamer te reserveren zei men me dat er geen kamer met airco meer was, alleen met een ventilator. Dat kon geen probleem zijn... Achteraf bekeken, als ik 's avonds in bed lig en mezelf in een plasje water voel veranderen, zou airco toch geen overbodige luxe zijn... Ik kan me voorstellen dat dat met de temperaturen bij jullie een luxeprobleem lijkt (en dat is het ook). Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat ik hier in een stad zit. Maandag trek ik hier verder, naar de Laguna de Apoyo, een kratermeer op een uurtje van hier. Misschien dat het daar bij het water iets koeler is...