Kort nieuws...

In Tortuguero werd ik aangevallen door een reusachtige zeeschildpad, stond ik oog in oog met eenzelfde groene gifslang als diegene die in Corcovado over mijn voeten liep, waagde ik me in het struikgewas (ten prooi aan hele zwermen muggen) op zoek naar de befaamde blue jeans-gifkikker en miste ik bijna de boot die me naar La Pavona moest brengen.

In Rincon de la Vieja werd ik net niet gestoken door een schorpioen en lag ik drie dagen in een hangmat wegens een maag die besliste dat het na zoveel jaren reizen toch eens tijd werd om op te spelen...

Ondertussen zit ik in La Cruz, op zo'n 30 kilometer van de Nicaraguaanse grens.

Als dit allemaal niet spannend genoeg is raad ik jullie aan om naar de bib of de boekenwinkel te gaan, de zomer van het spannende boek zal nog wel lopen. Voor alle anderen, lees gerust verder...

Goed, in Toruguero ging ik meteen de eerste nacht schildpadden spotten op het strand. Ik ging uiteraard niet alleen, want na zes uur kom je het strand niet meer op zonder officiële gids. De schildpadden mogen namelijk niet gestoord worden in hun drukke bezigheden. Vandaar ook dat je geen foto's zult terugvinden van dit ongelooflijk indrukwekkend schouwspel. Als je die beesten stoort, laten ze hun nest ongecamoufleerd achter en vallen de eieren ten prooi aan honden, leguanen, vogels enzovoort.

Dus op kousevoeten en met alleen een rood lichtje van de gids kon ik het hele gebeuren gadeslaan. Ik heb me al Mowgli in de jungle gewaand, dit keer kwam ik terecht midden in een documentaire van National Geographic. Wat een magisch moment om te mogen aanschouwen hoe zo'n gigantische schildpad (deze was een dikke meter lang en zo'n 80 cm breed) haar eieren legt. Zolang de schildpad daarmee bezig is, heeft ze geen weet van wat er rondom haar gebeurt en is ze in een soort trance. De gids hangt dan echt met zijn rood lampje onder de cloaca van de schildpad, dan zie je een contractie en floep ... een ei, perfect rond als een pingpongballetje, weer een contractie en ja hoor, weer een ei, soms zelfs twee in één keer. En dat gaat zo maar door, tot de schildpad gemiddeld zo'n 130 eieren heeft gelegd. Een vermoeiend karwei, zo lijkt me.

Als alle eieren gelegd zijn, begint de schildpad met het camoufleren van het nest. Eerst begint ze met haar achterpoten het zand over de eieren te gooien, waarbij ze telkens een klein beetje draait.

Na een tijdje echter begon het door ons geobserveerde exemplaar met haar voorpoten zand te gooien. We stonden op zo'n meter afstand, maar algauw werden dat er drie of vier. Kwam dat even aan zeg, dat beest had een ongelooflijke kracht in haar voorpoten en het leek wel of er projectielen tegen onze benen werden geschoten. Het hele proces duurt zo'n twee uur en daarna sukkelt de schildpad weer naar zee.

's Morgens (toen je wel het strand op mocht zonder gids) ben ik eens gaan kijken en toen zag je het ene na het andere spoor op het strand. Onze schildpad had daar dus niet alleen gezeten...

Een dag of twee later ging ik een wandeling maken in het Tortuguero Nationaal Park. Ik was nog geen honderd meter de ingang gepasseerd of ik ontwaarde iets felgroen voor mijn voeten. Ja, dit keer was het gelukkig voor en niet op mijn voeten. Omdat ik nu niet meer zo'n schrikreactie had als in Corcovado ben ik wel blijven staan kijken. Achter me kwamen drie jonge Nederlanders aangewandeld. Ik gebaar dus dat ze heel stil moeten dichterbij komen en dat deden ze ook. Samen zagen we de slang verdwijnen in het struikgewas en hebben we nog wat foto's kunnen maken. De Nederlanders lopen voor me door en even later blijft één van hen wat achter de anderen naar iets staan kijken. Hij gebaart me op zijn beurt om stilletjes dichterbij te komen en ik verheug me al op het zien van één of ander spannend beest. Onnodig te zeggen dat mijn teleurstelling groot was bij het zien van een libel op een takje... Tja, een kinderhand is gauw gevuld...

Het waren drie drukke dagen met ook nog een kanotocht om 5 uur 's ochtends, dus ik was best wel moe. En hoe moe, dat bleek toen ik maandagmorgen om tien voor zes aan de steiger moest staan voor de boot naar La Pavona (om van daaruit met de bus naar Cariari en vervolgens naar San José te gaan) en om twee voor zes wakker werd. Door de wekker heen geslapen... Snel iets aangeschoten en naar de receptie gerend om te vragen of de boot al gepasseerd was. Daar bleek dan dat men sowieso al was vergeten door te geven dat de boot me moest oppikken, dus dat was al helemaal een probleem. Uiteindelijk ging die mevrouw bellen en moest ik snel gaan inpakken. Mijn rugzak is nog nooit zo slecht ingepakt geweest, maar uiteindelijk stond ik om tien na zes bij de steiger en kwam de boot er net aan... Toch nog gelukt dus.

Na weer een nachtje in San José ben ik dan vertrokken naar Rincon de la Vieja. Of beter gezegd, naar Curubandé, een dorpje op zo'n tien kilometer van het nationaal park. Daar had ik een tenthuisje (zie later op de foto's) gehuurd en van daaruit zou ik wat tochten in het park gaan maken. Ware het niet dat mijn maag net dat moment uitkoos om te gaan opspelen. Geen idee waardoor het kwam, maar goed, het resultaat was dus geen wandelingen, maar drie dagen niet eten en kotsmisselijk in de hangmat hangen. Ik heb dan in de tuin maar wat foto's gemaakt. In elk hoekje zag je wel wat leven.

Op een gegeven moment kwam mijn hangmat in de zon te hangen en had ik net besloten om in de andere hangmat in de schaduw te gaan liggen, toen de dochter van een Duits gezin dat net aangekomen was datzelfde idee kreeg. Geen schaduw dus ... Maar wat bleek? Zij gaat in de hangmat zitten, roept heel hard AUW!, springt er weer uit, kijkt in de hangmat en roept (ook weer heel hard) SHIT! Ze rent naar haar ouders en ik hoor haar het woord Schorpion zeggen. Zat er dus een schorpioen in de hangmat en als zij er niet net voor mij was in gaan liggen had ik de beet gekregen... Een kwestie van (on)gelukkige timing dus, hangt er maar vanaf vanuit wiens standpunt je het bekijkt.

Ze heeft er gelukkig niet erg veel last van gehad.

Vanmorgen was ik net voldoende opgeknapt om de bus te nemen naar La Cruz en daar zit ik dus nu. Ik ga morgen nog even relaxen en een dagje naar het strand en dan ga ik zondag de grens met Nicaragua over.

De nieuwe avonturen volgen dan wel weer...