Het is weer even geleden...

In de jungle is er geen internet en een blikseminslag in de lodge in Drake Bay zorgde ervoor dat het internet ook daar plat lag.

En nu ben ik dus terug in de bewoonde wereld...

Mijn benen lijken ondertussen niet meer op een brailleboek, maar hebben nu meer weg van een noppenplastic. De kleine bultjes van de zandvliegen zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor een hele resem grotere muggenbeten.

Maar goed, dat moet je ervoor over hebben...

En dat heb ik, want jongens, wat een ervaring daar in Drake Bay en Corcovado.

Na mijn vorige mail ben ik nog een half dagje gaan snorkelen en waande ik me in een levensgroot aquarium. Allerlei kleurige vissen passeerden de revue. Een stuk of tien haaien lagen op de bodem, maar blijkbaar zijn Belgen niet echt een gegeerde prooi... Het ging trouwens om whitetip reef sharks, een soort die niet echt agressief is naar mensen toe. Je zou ze bijna als huisdier kunnen houden...

Op 23 juli vertrok ik 's morgens om vijf uur naar het Nationaal Park Corcovado, om daar voor twee nachten de tent op te slaan en wildlife te gaan spotten. En ja hoor, gedurende drie dagen waande ik me Mowgli in het Junglebook.

De groep zou bestaan uit een gids en vier personen. Uiteindelijk bleek het de gids (een toffe madam van 40), een Brit (James, een sissi?) en ik (vul hier zelf maar wat in) te zijn.

Tijdens de middag van de tweede dag lag ik even in de tent en ben ik in slaap gesukkeld (we waren die nacht om 3.30 uur opgestaan om om 4 uur een tocht te beginnen want nachttochten zijn sinds vorig jaar verboden in het park) en toen ik door de gids werd gewekt was James weg... met het vliegtuigje van het park naar Puerto Jimenez. Nee, James had het vliegtuig niet gekaapt, de piloot zat wel degelijk achter de stuurknuppel. Blijkbaar had James al sinds 's nachts last van flinke buikpijn. Als een echte man echter, verdroeg hij die (hoewel, zieke mannen ...) en had hij niets tegen ons gezegd, maar tegen 's middags bleek het echt te hevig (na drie flinke borden rijst en kip en eieren zou ik het ook lastig krijgen...). Nu moet je weten dat er die morgen een tentstok van James' tent gebroken was (hij had me al verteld dat hij graag in de natuur was, maar dat kamperen niet zo zijn ding was) en dat hij wist dat we na de middag in een rivier gingen zwemmen (iets waar hij niet echt happig op was). Dus die buikpijn ??? ik had er zo mijn twijfels bij.

Maar goed, mij hoorde je niet klagen, want nu had ik een gids helemaal for me, myself and I.

En alle beesten waarvan James steeds zei dat hij ze wou zien, wel, die zagen we in die anderhalve dag nadat hij vertrokken was. Brute pech voor James zou ik zo zeggen.

Op de foto's zie je een kleine selectie van de dieren die ik zag. Dit waren degenen die een goeie cursus 'poseren voor toeristen' hadden gekregen. Niet alle foto's zijn helemaal scherp, maar de kwaliteit van het licht midden in de jungle laat soms te wensen over.

Buiten de dieren op de foto's zag ik nog een heleboel vogels die eruit zagen alsof ze in verschillende verfpotten waren gevallen, maar niet stil wilden blijven zitten, peccari (wilde zwijnen die ook effectief aanvallen; de gids had ons geleerd om snel in een boom te klimmen als we ze tegen kwamen, maar waarschijnlijk waren we intimiderender dan we dachten, want ze sloegen alleen maar zelf op de vlucht. Het kan ook zijn dat onze lijfgeur op dat moment al erger was dan die van hen. Je ruikt ze namelijk van op een afstand, enfin, de gids dan toch), een paar herten, agoutis (een grotere knaagdiersoort), eekhoorns, slangen, spinnen en een bull shark. Dit is niet echt een lieverdje. De bull shark is één van de drie soorten die wel mensen aanvallen. Gelukkig gingen we zwemmen in een andere rivier...

Voor de nodige adrenaline zorgde dan weer de felgroene gifslang die door mijn benen schoot nadat de gids erop had getrapt. Tussen het groen zie je ze zo niet, maar tussen mijn zwarte laarzen was ze maar al te duidelijk te aanschouwen. En doorschieten gaat snel, maar de seconden leken op dat moment erg lang. Mijn hart heeft nog een hele tijd flink gebonsd. Ik had zelfs niet de reactie er een foto van te maken, zelfs niet toen ze achter me tegen een tak opklom.

Maar ook rond de slaapplaats lagen de gevaren op de loer. Was ik eindelijk bekomen van mijn ontmoeting met de slang, vindt er iemand een schorpioen in de kampkeuken, een plaats waar wij zo in- en uitliepen.

En als klap op de vuurpijl, wordt er diezelfde avond achter de keuken een fer-de-lance ontdekt, één van de 10 giftigste slangen ter wereld. Je kan je dus wel voorstellen dat het kamp op stelten stond die avond, en dat ik heel blij was dat ik die 's middags niet tussen mijn voeten had gekregen.

Na mijn driedaagse in de jungle ben ik in Drake Bay nog een nachtelijk tochtje gaan maken onder leiding van Tracy, de 'bug-lady' en de bijnaam zegt het al, we gingen dus insecten spotten. Maar ook kikkers en slangen kwamen weer aan de beurt. Vooral omdat het zo gigantisch stortregende die nacht, kwamen de kikkers in grote getale naar buiten.

Ik vertel jullie hier even een verhaaltje dat Tracy vertelde en dat ook echt blijkt te kloppen, want het werd onafhankelijk van haar door een aantal anderen (waaronder mijn hoteleigenaar) bevestigd.

Er was eens een spin...

Deze spin was gezellig haar net aan het weven toen er een wesp kwam aangevlogen. Deze valt de spin aan en spuit een gif in haar lichaam. De spin raakt tijdelijk verlamd... Van die verlamming maakt de wesp gebruik om een eitje te leggen op de rug van de spin. De spin komt terug bij, heeft niets gemerkt en gaat vrolijk verder met het maken van haar web. Ondertussen verstrijkt de tijd en verandert het eitje in een larve. Deze larve eet kleine stukjes van de spin, maar zonder dat de spin daar enig nadeel van ondervindt. Als de larve groot genoeg is om in een cocon te veranderen, spuit ze de spin een ander gif in, waardoor de spin gebrainwashed wordt en in plaats van een normaal web, een web in de vorm van een soort hangmat begint te weven. Als dit klaar is doodt de larve de spin en heeft ze een mooi bedje om zich op te verpoppen...

Dit en nog een aantal andere verhalen kreeg ik aangereikt door Tracy de bug-lady en ze liet ons (we waren met een groepje van zeven) vaak met open mond staan luisteren.

De wonderen van de natuur ... ik kan me er elke dag weer over verbazen...

Zo vertrek ik hier (San José) morgen naar het Tortuguero Nationaal Park. Voor wie een beetje Spaans kent, zal zien dat de naam turtle niet ver af is. En dat klopt, het park is een broedplaats voor zeeschildpadden (vooral de leatherback schildpad) en die doen dat (hoera, hoera) in de maanden juli en augustus. En dat ga ik dus de volgende dagen (of liever nachten) aanschouwen.

Meer nieuws dus weer binnen een aantal dagen.