Waar waren we gebleven?

Oh ja, Eduardo, mijn Italiaanse buurman op Isla Bastimentos....

Wel, ik verbleef daar welgeteld één nacht van de vier die ik reserveerde en ben er de volgende dag 's middags als een haas vandoor gegaan.

Jezus trok naar de woestijn om gedurende veertig dagen oog in oog te staan met de verleidingen van satan. Gedurende die tijd vastte hij bovendien. Welnu, Eduardo deed iets vergelijkbaars . Hij zat blijkbaar al 40 dagen op Isla Bastimentos, een eiland met welgeteld 1 weg langs het strand en verder jungle. Eten heb ik hem die anderhalve dag niet zien doen, marihuana roken des te meer. Misschien had Jezus ook wel wat gras of iets dergelijks bij, alhoewel, als je vijf broden en twee vissen kan vermenigvuldigen heb je dat misschien niet nodig.

Maar goed, het enige wat Eduardo deed was dus roken en dat zou me nog niet zodanig storen, ware het niet dat hij daar de hele dag maar wat zat en rare moves maakte. Hoofd achterover, wegrollende ogen, zichzelf aan de schouders likken en zijn tong wat ronddraaien met een gelukzalige glimlach om de mond... Eerst dacht ik nog, “die jongen is naar dit eiland gekomen om te oefenen in het tongzoenen”. Ik ben echter niet in de verleiding gekomen hem daarbij te helpen, neen.

Toen ik vervolgens zag dat hij de katten in de tuin voederde, bedacht ik dat hij misschien zelf een kat wou zijn... Enfin, ik weet het niet, maar in zo'n hutje naast elkaar met alleen een terrasje van drie bij twee om te delen, voelde zijn aanwezigheid al snel oncomfortabel aan. Vandaar dus dat ik maar ben opgestapt en naar Isla Colon ben gegaan, achteraf bekeken een goeie zet.

Maar ook daar waren de verleidingen blijkbaar groot, want toen ik op een avond met een Australisch koppel naar een feestje ging, bleek dat toch niet zo helemaal mijn ding te zijn. De cocaïne werd daar bijna gewoon over de toonbank verkocht en de aanwezigen waren voornamelijk grieten in bikini (want dan dronk je gratis) en surfdudes. Misschien had Eduardo dus ook wel aan het straffere spul gezeten?

Nu goed, op het eiland ben ik wat gaan fietsen (op mijn mooie roze fiets), gaan wandelen en naar het strand geweest. Alle fauna en flora die ik daar zag, konden jullie al op de foto's bewonderen. Behalve de zeesterren van starfish beach dan, die volgen nog.

En ondertussen zit ik in Costa Rica, waar de lijfspreuk “Pura Vida” is.

Pura vida, als je maar geld hebt blijkbaar... De prijzen liggen hier een stuk hoger dan in Panama en dit is ook de eerste plek (in San José dan) waar ik mensen op straat zag slapen. In de supermarkt zag ik zelfs Jules Destrooper koekjes in het rek liggen. Alles is hier dus echt wel op toeristen gericht.

Maar ... pura vida is het wel.

Vooral waar ik nu zit, in Drake Bay, vlak bij het Nationaal park Corcovado. Ik zit hier in een prachtige lodge (foto's volgen) midden in een oase van rust (als je natuurlijk alle geluiden van de jungle wegdenkt) waar de dollars zo verdwijnen, maar waar ik me nu eens voor één keer niks van aantrek.

Ik ben vanmorgen walvissen gaan spotten en hoewel het seizoen nog niet echt begonnen is, hebben we er toch drie gezien. Alleen zijn die beesten ontzettend moeilijk vast te leggen op foto. We zaten met vijf op de boot midden op zee en telkens als iemand riep “daar!”, moest je zo snel mogelijk die kant opkijken om dan net de staartvin onder water te zien verdwijnen. Als je geluk had kwam hij meteen weer eens boven water, maar vaker verdween hij weer voor een kwartier onder water om dan helemaal ergens anders weer boven te komen. En dan kon je opnieuw gaan zoeken.

Mucha patiencia dus... Maar wel ongelooflijk indrukwekkend. Op een bepaald moment hoorden we vlakbij de boot een mannetje zingen (dat doen ze om de wijfjes te lokken) en toen zijn we onder water gedoken waar het geluid nog eens zo sterk te horen was. En dan te weten dat dat beest daar ergens diep onder je zwemt ... een magisch moment!

De walvissen van zowel het noordelijk als het zuidelijk halfrond komen blijkbaar hierheen om te paren en te baren.

Dolfijnen zagen we in grotere getale, maar ook hier laten de foto's weer te wensen over omdat de boot zo hard ging met momenten en zelfs als hij stil lag nog steeds heel erg op en neer ging.

Maar goed, het staat in mijn geheugen gegrift...

En nu vertrek ik morgen voor een tocht van drie dagen in het Nationaal Park Corcovado (google maar even), op zoek naar leven op het droge. Als je even op google kijkt zie je wel welke ontmoetingen me daar zoal te wachten staan.

Het relaas volgt uiteraard ergens in de loop van volgende week...