Sinds mijn vorige verhaal heb ik een aantal etappes afgelegd, met name

Santa Fé-Santiago

Santiago-David

David-Changuinola

Changuinola-San San Pond Sak

De rit van Santa Fé naar Santiago verliep voorspoedig.

Bij de rit van Santiago naar David echter was de vlam niet in, maar serieus uit de pijp. Ik had verdorie beter te voet kunnen gaan (een beetje overdreven, want een busrit van 4,5 uur, dat stap je niet zomaar).

Enfin, ik heb dan zelf maar voor een beetje vuur gezorgd.

Nu ben ik normaal gezien een makkelijke reiziger, maar als ik me tekort gedaan voel, o wee dan...

En dat was nu net wat er gebeurde tijdens (of liever aan het begin van) die rit.

Ik koop in het busstation van Santiago een ticket naar David, geef mijn rugzak af aan de man die hem in de bagageruimte moet leggen, krijg daar een bewijsje van, stap op de bus en zoek me een comfortabel plaatsje.

Na zo'n 10 minuten staat er opeens een man naast me die zegt dat dat zijn plaats is. Ik moet maar kijken op zijn ticket. Klopt, daar stond inderdaad plaats nummer 8. Ik neem mijn ticket erbij en surprise, surprise, daarop staat helemaal geen stoelnummer vermeld...

Ik dus naar het bagagemannetje en na een blik op mijn ticket en omwille van het feit dat er geen stoelnummer op staat, concludeert hij dat ik op de foute bus zit. Ja maar, deze ging toch naar David? Oh ja, maar de bus hiernaast ook.

Enfin, rugzak uit de koffer, ticketje teruggegeven en op naar de andere bus. Weer de rugzak in de koffer, opnieuw een ticketje en terug een comfortabel plaatsje zoeken, ditmaal in de bus met de ticketjes zonder stoelnummer.

Tot plots een verontwaardigde reiziger naast me staat en teken doet dat ik op zijn plaats zit. Hoe kan dat nu? Er waren toch geen stoelnummers in deze bus? Even verontwaardigd vraag ik de man naar zijn ticket. Ik zag hem denken 'wat een lef!', maar hij liet me toch zijn ticket zien en jawel, daarop prijkte een mooi stoelnummer. Waarom kreeg iedereen een stoelnummer behalve de blanke toerist?

Na even hardop te hebben verkondigd dat dit toch niet kon en dat het schandalig was moest ik helaas met de staart tussen de benen een andere plaats zoeken. 5 minuten daar gezeten en weer hetzelfde tafereel. Het leek wel een complot. Ik dus naar de chauffeur, vermits er zo goed als geen lege plaatsen meer waren en ik niet van plan was deze stoelendans nog langer verder te zetten.

Enfin, uiteindelijk kwam het erop neer dat ik zelfs nog de beste plaats wegkaapte, namelijk helemaal vooraan op de bovenste verdieping van een dubbeldekker.

De volgende vijf uur reed de bus met een slakkengangetje door het landschap. Ik zag tegenliggers vaak met hun lichten knipperen, dus ik vermoed dat de politie stond te flitsen of in ieder geval snelheidscontroles aan het doen was. En ik kan je verzekeren dat die zich hier, in het gebladerte langs de kant van de weg, zééééér verdekt kan opstellen.

Uiteindelijk ben ik dan toch in David geraakt en heb daar een gezellig hotelletje gevonden, een eind van het centrum af. Zowel in dit hotelletje als in dat in Santa Fé was het DIY, vermits er bij allebei niet echt veel restaurants in de buurt waren. Nu ja, zelf koken is af en toe ook leuk, hoewel het niet echt goedkoper uitkomt. Voor zo'n 2 dollar heb je hier 's avonds namelijk een flink bord vol.

In David heb ik niet veel gezien (behalve de grijze lucht en de regen) en gedaan (behalve me laten natregenen, want binnen blijven zitten kan ik toch niet), voornamelijk omdat er niet veel te zien of te doen is. Alleen moet je hierlangs om naar Bocas del Toro te gaan.

De rit van David naar Changuinola ging ook vlot, alleen het vinden van een hotelletje daar liep niet zo van een leien dakje. Nu is dit een plaats waar de meeste toeristen niet blijven hangen, eerst en vooral omdat er niets te zien of te doen is, en ten tweede omdat de meesten niet kunnen wachten om in Bocas te geraken.

Ik zou natuurlijk weer anders doen en twee nachten doorbrengen in Changuinola, de plaats waar de Chiquita bananen vandaan komen. Op zo'n vijf kilometer daar vandaan bevindt zich namelijk San San Pond Sak, een natuurgebied dat ik wilde bezoeken. Daarvoor moest ik me eerst gaan aanmelden bij ANAM, de organisatie die instaat voor het beheer van het gebied.

Het centrum van Changuinola bestaat uit 1 lange straat met winkels, hotels en de busterminal. In één van de zijstraatjes ligt het kantoor van ANAM. Nadat ik dus uit de bus gestapt was, ging ik richting ANAM. Daar aangekomen uitleg gekregen over hoe de volgende dag bij het natuurgebied te komen. Ze zouden ook daarheen bellen en zeggen dat ze me konden verwachten.

Nadat alles geregeld was, kon ik beginnen zoeken naar een hotelletje. Bij hotel nummer 1 kreeg ik te horen dat alles vol zat. Hoe dat kwam? Wel, er waren veel 'extranjeros'. Hotel nummer 2, hetzelfde verhaal. Idem voor nummer 3. Er zijn zo'n 6 hotels... Allemaal kwamen ze met hetzelfde verhaal. Het was heel erg druk in de 'stad'. Nu zag ik er op dat moment al flink bezweet uit, maar dat was toch geen reden om me geen kamer te geven? Ik voelde het volgende complot al om de hoek loeren. Uiteindelijk had ik toch geluk bij hotel nummer 5. En dit keer had ik zelfs een kamer met eigen badkamer.

Maar oh ironie van het lot, de helft van de tijd was er geen water... en als er al was, was het een ijskoud pisstraaltje. Maar goed, ik had een bed, de tour voor de volgende dag was geregeld en ik kon dus op m'n twee oren slapen.

De volgende morgen op tijd opgestaan, niet gedoucht vanwege geen water en daardoor vroeger dan verwacht in San San Pond Sak aangekomen na een uiterst veilige rit met de taxi. De chauffeur had immers aan de spiegel 3 paternosters hangen, waarvan voor vertrek elk kruis even werd aangeraakt. Verder zaten we onder het toeziend oog van 3 Jezussen en 2 Maria's die op het dashbord hingen.

Vroeger dan verwacht dus in San San en ook dat moet weer het lot geweest zijn. Ze waren daar namelijk aan het wachten op 2 toeristen en van mijn komst wisten ze niets af. De vriendelijke mevrouw bij ANAM was vergeten mijn komst te melden...

Gelukkig was ik dus 10 minuten vroeger dan de andere twee bezoekers en al snel zaten we in de boot. En zo in een bootje op een immense rivier, omgeven door water en groen, allerlei vogels en dieren, ben ik helemaal in mijn sas. Ik spotte een paar ijsvogels, tal van reigers, een luiaard en na lang wachten bij de voederplaats een manatee (een soort zeekoe). Het natuurgebied dient ter bescherming van deze diersoort. Verder zag ik op het strand (de rivier mondt uit in de Caraïbische Zee), babyschildpadjes uit het nest kruipen. De organisatie houdt zich namelijk ook bezig met het beschermen van zeeschildpadden.

Het was een leuke dag en voor de verandering bleef het vrij lang droog. Pas toen de boot weer aankwam bij ons beginpunt werden de hemelsluizen opengezet.

's Avonds merkte ik dat ik helemaal lekgestoken was door de zandvliegjes, die aanvallen eenmaal je uit de boot aan land stapt. Mijn benen zijn geen benen meer, maar één rode massa bultjes. De nachten zijn dus heel kort (weinig slaap) of juist heel lang (heeeeel veel jeuk).

Tijdens mijn twee dagen in Changuinola heb ik trouwens buiten de twee toeristen die met me op de boot zaten, geen enkele andere toerist in heel het dorp (toch wel die ene straat lang) gezien.

Misschien kwamen die 'extranjeros' allemaal uit Costa Rica? Dat ligt hier namelijk maar zo'n 17 kilometer vandaan.

Ondertussen zit ik op Isla Bastimentos, één van de eilanden van Bocas del Toro. Ik zit in een dubbele cabana, met als buurman een wel zeer weirde Italiaan, maar daarover later meer...

(Cliffhangers, weet je wel...)