Hier in Panama komen spontaan een aantal (kinder)liedjes in me op, zij het in ietwat gewijzigde versie.

Twee emmertjes water dragen, twee emmertjes pompen...

Alle teentjes zwemmen in het water...

Het heeft hier de voorbije 2 dagen zo veel en zo hard geregend dat je niet 2 emmertjes maar hele zwembaden zou kunnen pompen. Het waterprobleem in de wereld zou zo opgelost zijn... Binnen een paar tellen staat de straat hier ook helemaal onder water.

1, 2, 3, 4, hoedje van, hoedje van,

1, 2, 3, 4, hoedje van Panama

Op elke hoek van de straat worden hier de welbekende Panama-hoeden verkocht. En nee, ik ben toch nog niet in de verleiding gekomen er een te kopen.

Naar voor, naar achter, naar links, naar rechts, naar boven, naar onder, naar links, naar rechts, ...

Dit is een kleine samenvatting van mijn wandelingen over de paden van het Parque Natural Metropolitan, het enige 'Wild'park in het midden van een stad in Centraal-Amerika. Hoe gaat het in z'n werk? Je zet 3 stappen en dan kijk je in alle richtingen die het liedje aangeeft om enig wildlife te spotten. En kijk, het werkt! Nu moet ik erbij zeggen dat een van de voordelen van alleen reizen is dat je ook in alle rust en vooral stilte door het regenwoud stapt. Anderen zijn per twee of per groep en dan wordt er al wel eens een woordje gezegd. En dat schrikt natuurlijk de dieren weer op.

Maar vermits ik dus op mijn kousenvoeten (en met sandalen aan, wat een vreselijke combinatie ;-)) langs de paden stapte, spotte ik wel de nodige bewoners van het grote bos. Zo zag ik een paar aapjes, twee toekans, enkele kikkertjes, de nodige vlinders, een dikke vette spin, een paar gecko's en nog een paar onbestemde vogels, en werd ik daarom benijd door andere toeristen die ik onderweg tegenkwam.

Zij sloegen zowaar groen uit van jaloezie, dus misschien dat die camouflage hen nadien nog van pas kwam...

In een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte, stonden 100 bussen netjes op een rij...

Ik vertrok eergisteren 's morgens vroeg Van Panama City naar Santa Fé, een klein dorpje in de bergen. Het busstation in Panama was zeer georganiseerd en alle bussen stonden inderdaad netjes op een rij. Dit heb ik in Zuid- en Midden-Amerika vaak heel anders meegemaakt. Daar waren de busstations net mierenhopen waarin je dan je bus moest gaan zoeken.

Met de vlam in de pijp, scheur ik langs de Interamericana...

De bussen vertrekken hier niet alleen netjes op tijd, ze vliegen ook door het landschap. De weg is hier vrij goed (op sommige plaatsen zelfs bijna helemaal nieuw) en dat merk je dus ook aan de snelheid. Vooral op de Interamericana, een deel van de Pan-American Highway, die heel Midden-America doorkruist.

En dan als uitsmijter iets voor de fans van ons aller Dana Winner:

De oude man en z'n babe... (vrij naar 'de oude man en de zee')

In het hotel in Panama City zat ik op een gegeven moment aan tafel naast een Engelsman van zo'n jaar of 70. Hij was een e-mail aan 't schrijven en per ongeluk (ik zweer dat het per ongeluk was), viel mijn oog op een zinnetje dat hij aan het schrijven was. Het zinnetje ging als volgt:

“rent-a-vagina arrived today ... what a baby!”

Ik heb mij heel hard moeten inhouden om niet in de lach te schieten en ben me tot op dit moment nog steeds aan 't afvragen wat rent-a-vagina in godsnaam is. Een prostituee? Een opblaaspop? Iemand nog andere suggesties?

Ik heb het in ieder geval niet durven vragen...

En nu zit ik dus mijn tweede dag in Santa Fé, midden in de natuur, weg van alle drukte van de grote stad en dat is weer heerlijk. Alleen, om drie uur wakker worden van het gekraai van de haan, da's ook niet altijd alles. Misschien moet ik hier maar eens een projectje opzetten en de hanen de klok leren.

Zo, dat is weer een beetje een update voor jullie, volgende keer meer nieuws, waarschijnlijk wat meer vanuit het Noorden. Ik trek morgen verder naar David en nadien naar Bocas del Toro, een eilandengroep aan de Caribische Zee.