America Latina... 't is weer even wennen.

Het begon al met de vlucht van Iberia.

Na een aantal reizen met Aziatische maatschappijen was dit echt wel back to basic.

Op de vlucht Brussel-Madrid om 8u 's morgens zat ik vol ongeduld op mijn ontbijt te wachten, helaas tevergeefs... Nu ja, je kon het wel kopen aan astronomisch hoge prijzen, maar als je zo'n prijs al voor je ticket hebt betaald, dan wil je boter bij de vis nietwaar?

Het werd dan maar kaas bij het brood, want gelukkig had ik in al mijn voorzienigheid een paar boterhammetjes gesmeerd voor ik thuis vertrok.

Op de vlucht van Madrid naar Panama City werd er gelukkig wel eten geserveerd, maar over de kwaliteit daarvan valt ook niet echt naar huis te schrijven.

Wat de animatie betreft, dat viel na mijn ervaringen van de laatste jaren, met alle nieuwe snufjes en luxueuze toestanden ook flink tegen. Niks geen persoonlijk scherm met x aantal films, CD's en spelletjes. De klant zou zien wat Iberia wou dat hij zag. En dat was, toch wel op 3 schermpjes voor het hele achterste stuk van het vliegtuig, de trouw van Maxima en Willem Alexander. En laat dat nu net niet zo mijn interesse wegdragen...

Back to basic is ook het hotel waar ik logeer. Langs buiten een mooi koloniaal gebouw, vanbinnen een beetje vergane glorie. Er is bijvoorbeeld een pracht van een lift aanwezig, met zo'n ijzeren hek ervoor en zonder knoppen. Er zit alleen een hendel vanbinnen waarbij je kiest voor omhoog of omlaag (jawel, vroeger gingen ze ook al twee kanten op) en dan stopt op de gewenste verdieping. Maar als dat ding in gang schiet, davert het hele gebouw op z'n grondvesten en hoor je een hels kabaal. Aardbeving in Panama? 9 op de 10 was het de lift van hotel Casco Antigua.

Gelukkig wordt het ding alleen gebruikt om nieuwe gasten naar hun kamer te brengen en gebruiken alle anderen de trap.

Even wennen is het weer aan de koude douches, want degene die het warm water uitvond, is hier duidelijk nog niet gepasseerd. Nu is dat prima 's avonds na een hete dag, maar 's morgens is het toch weer letterlijk een koude douche.

Ook weer even wennen is de traagheid van het bestaan hier. Zo vertoefde ik gisteren een uur in de supermarkt: 15 minuten om inkopen te doen en 45 minuten in de rij aan de kassa.

En ook tussen het vertrek van de bus en het eigenlijke verlaten van het busstation zit gemakkelijk een half uur.

Maar misschien moet ik ondanks dat alles toch maar emigreren, want ook al is het ook weer even wennen aan het constant nageroepen en -gefloten worden, toch moet ik toegeven dat het een hele boost voor je ego is...

Als je hier in Panama iets mispeuterd hebt, kan je er maar beter voor zorgen dat je achter de politie blijft rijden. Auto's hebben hier namelijk alleen een nummerplaat achteraan.

En criminaliteit, tja, het blijkt hier te bestaan.

Toen de chauffeur mij zondag aan het hotel afzette drukte hij me op het hart nooit 's avonds alleen het hotel te verlaten, want ik zat midden in de barrios. Als ik op de hoek van de straat ga eten ('s avonds en alleen) vraagt men mij of ik alleen terug naar het hotel ga. Een straat teveel naar links of rechts en je kan blijkbaar al prijs hebben. Nochtans voel ik me tot nu toe helemaal niet onveilig hier.

En aan de stalletjes met loterijbriefjes op straat te zien, laten veel mensen hier zelfs vrijwillig het geld uit hun zakken kloppen.

Vanmorgen heb ik een bezoek gebracht aan Miraflores Locks, één van de 3 sluizencomplexen van het Panamakanaal. Ik zag er 2 gigantische schepen doorheen geloodst worden. Een indrukwekkend schouwspel moet ik zeggen. De schepen die passeerden moesten zo'n 240000 dollar aan tol betalen. Dit bedrag wordt berekend aan de hand van het gewicht van het schip. Een dure grap om door het Panamakanaal te varen dus, maar time is money zegt men wel eens...