sofieontheroad.reismee.nl

Air malade

Een uitgebreid ontbijt werd het niet... Het werd zelfs helemaal geen ontbijt. Zoals eerder gezegd, hadden we ons even op bed gelegd voor een dutje voor het avondeten. Dat dutje deed zo goed en we hadden eigenlijk zo weinig (of geen) honger dat we maar besloten Julian en de receptie te verwittigen dat we niet gingen eten. Wim dus snel een short en T-shirt aangeschoten en naar de receptie.

Daar bleek ook net Richard, de man die onze eerste week geregeld had, aangekomen te zijn. Om even te checken hoe onze week geweest was, maar belangrijker nog, om ons te verwittigen dat Air Madagascar zijn reputatie alle eer aandeed en onze vlucht van de volgende dag om 13.20u vervroegd had naar 7u. Daar ging ons plan om uit te slapen en te genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet op het terras naast het zwembad...

In plaats daarvan mochten we de wekker nog wat terugdraaien, 3.45u, het absolute record tot nu toe.

Tegen een uur of 10 waren we dus in Tulear al ingecheckt. Dat gaf ons wel de mogelijkheid om weer eens wat uitgebreider te wassen, naar de bank te gaan, te gaan kijken of onze tickets voor de ferry naar Anakao geregeld waren, ... kortom allerlei nuttige dingen. Mijn maag en darmen echter besloten ook die dag uit te kiezen om op te spelen en ook Wim was niet helemaal in orde. Het feit dat een paar uur later onze financiële situatie weer dik in orde was en we weer even miljonairs waren, veranderde echter niets aan onze gezondheid. Geld maakt dus toch niet gelukkig...

De volgende morgen (wekker om 6.50u dit keer), waren mijn ingewanden nog niet gesust. Vermits we daarna de boot op moesten leek het me geen goed idee uitgebreid te ontbijten, maar ik wilde wel iets binnen hebben. Het moment blijkbaar om kennis te maken met het Malagassy ontbijt, de "vary amin anana". Ananas heeft er, zoals de naam zou kunnen doen vermoeden, niets mee te maken. Het is een combinatie van rijst met groenten en dat alles in een bouillon geserveerd. Lekker, vullend én blijkbaar efficiënt, want ik heb de bootreis goed doorstaan en de dagen daarna ging het gelukkig beter.
Gelukkig inderdaad, want in Anakao aten we de lekkerste gerechten tot nu toe. Wat wil je ook, vis recht uit de zee, zelfgebakken brood en cocktails met namen als 'the devil's sperm', ' bowies blood', 'virgin's tears' en meer van dat fraais.

Het hotel waar we zaten werd uitgebaat door twee Italianen en heette Chez Peter Pan. Tot onze grote verrassing kwam die laatste ons ook echt tegemoet. Graatmager, zwarte skinny (heel letterlijk in zijn geval) jeans, ontbloot bovenlijf (je), knalrode lippenstift, dito nagels, mascara, rosgeverfd haar en als kers op de taart een sabel om zijn middel...

Niet meteen wat je verwacht in een piepklein vissersdorp met een bevolking van - uiteraard - stoere vissers en tradities zoals het eren van de doden gedurende drie dagen en nachten, met luide trommel- en elektrische gitaarmuziek, iets wat we vanop de eerste rij mee mochten maken... helaas.

Maar het was een sympathieke kerel, met een fantastische muzieksmaak en een uitgebreide muziekbibliotheek, wat de avonden er alleen maar leuker op maakte. Dat kan natuurlijk ook aan de cocktails gelegen hebben.

Tijdens ons verblijf gingen we ook walvissen spotten met een lokale vissersboot. Al snel had onze spotter een wijfje met baby in de gaten. Altijd indrukwekkend, maar deze waren een beetje te rustig naar mijn zin. Ze kwamen wel vaak boven, maar je zag altijd alleen een stuk van de rug. De staartvin kwam nooit uit het water en vaak dreven ze net onder de oppervlakte. Maar goed, na een uurtje hadden we het wel gezien en zijn we nog even verder gevaren naar Nosy Ve, een eilandje tegenover Anakao, waar je prachtige zeesterren kon zien en vreemde vissen kon spotten.

Zondag zijn we dan met de ferry terug naar Tulear gevaren om daar onze eerste taxi-brousse van deze reis te nemen. Als het aan Wim ligt ook meteen de laatste denk ik... Ik moet er eerlijkheidshalve ook bij vertellen dat ik blijkbaar ook niet meer zo flexibel ben als 10 jaar geleden.

Maar goed, eerst de ferry. Die vertrok om 7 uur, wekker dus weer om 5.50u en kleine oogjes als gevolg. Op een gegeven moment roept iemand 'baleines'!!! (walvissen) en daar, als privéshow voor ons en de paar vissers in de buurt sprongen walvissen uit het water. Springen!!! Splashen!!! En nog eens, springen, splashen. Wat een fantastisch schouwspel! Onze ogen waren snel open en wij waren dankbaar dat we dit hadden mogen zien.

In Tulear aangekomen moesten we naar het taxi-brousse station, voor onze rit naar Ranohira. We hadden drie dagen voordien geboekt, de voorste (en beste) plaatsen naast de chauffeur gereserveerd en we waren helemaal klaar voor de rit. Die zou volgens de mannen die ons het ticket verkocht hadden zo'n 3 à 4 uur duren. Dat dat helemaal anders zou uitdraaien kan ik jullie nu al verklappen. De rest volgt in een volgend verhaal (cliffhangers, weet je wel...).

Reacties

Reacties

Sonja

Fieke

Hoe leuk om je (jullie) weer te volgen.
Je verjaardagswensen (per sms) zijn teruggekomen (niet afgeleverd). Mijn straf (omdat ik te laat was).
Twee verhalen voor de prijs van 1 is nog leuker.
Hoog tijd om samen een boek te publiceren.
Nog veel mooie momenten samen.

Kus

Sonja

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Hamba