sofieontheroad.reismee.nl

Paspoortperikelen


Madagascar, dat zou dit keer de bestemming worden. Al jaren wilde ik er naartoe, alleen hielden de torenhoge prijzen van de tickets me steeds tegen. Dit jaar echter zou het lukken. We vonden een ticket aan een prijs die betaalbaar was voor een arme leerkracht, Wim wilde mee, Madagascar, here we come!

In januari al kochten we de tickets, tussen januari en juni zochten we een reisuitrusting voor Wim bij elkaar, begin juli (al een beetje laat) zochten en vonden we een wagen met chauffeur (er is namelijk op sommige stukken geen openbaar vervoer), we boekten zelfs al enkele hotelletjes, kortom onze reis kreeg vorm.

Dat ik, ondanks al onze voorbereiding ook echt in Madagascar geraakte, mag echter een klein wonder heten...

Op 25 juli zouden we vertrekken. Zondagvoormiddag 23 juli besluiten we nuttig te besteden met het inscannen van onze documenten. Wat blijkt? Mijn paspoort is dan al 4 maanden vervallen... Ik was ervan overtuigd dat het geldig was tot maart 2018, maar ik zat dus een jaartje te ver. Maar goed, (nog) geen paniek. Er bestaat gelukkig zoiets als een spoedprocedure. Paspoort binnenleveren voor 15u is de volgende dag ophalen. Halleluja!

Eén kleine kink in de kabel echter... alle stadsloketten zijn op maandag gesloten. Grote paniek nu! Alles heb ik geprobeerd, mensen gebeld waarvan ik dacht dat ze nuttige contacten hadden, maar blijkbaar wat en die toch niet toereikend, binnenlandse zaken gecontacteerd, mijn familie gebeld omdat ik mijn verhaal kwijt moest en Wim de nodige extra grijze haren bezorgd. Allemaal tevergeefs, helaas.

Tegen maandagmorgen wist ik met mezelf geen blijf meer en heb ik in een laatste wanhoopspoging maar naar de klantendienst van de stad gebeld. Die wisten me te vertellen dat het districtshuis wel gesloten was, maar dat daar wel werknemers aanwezig waren. Martine (zo heette de vriendelijke dame in kwestie), zou proberen iemand aan de lijn te krijgen, de situatie uitleggen en mij vervolgens terugbellen.

Ik hoef jullie niet te vertellen dat de tijd voorbijkroop (ik wilde iets weten) en tegelijkertijd voorbijvloog (elke minuut was kostbaar nu). Om 11 uur kwam dan het verlossende telefoontje... Martine was binnengeraakt bij een baliemedewerker en ik mocht komen. Tegen 12u stond ik in Antwerpen, als een verzopen kieken (Belgische zomer, jawel), met de nodige documenten en veel te veel centjes... En op dinsdag, om 13.30u had ik het kostbare boekje in mijn handen. Mijn eeuwige dank aan Martine, zonder wie ik hier niet had gezeten.

Eind goed, al goed dus en op 25 juli om 19.30u vlogen we naar Istanboel, om van daaruit om 1.55u naar Antananarivo (Tana voor het gemak) door te vliegen. Oh ja, via Mauritius. Een lange reis, het zou een voorbode worden van wat ons nog te wachten stond.

Maar daarover meer in de volgende episode...


Reacties

Reacties

Hedwige

Prachtig dat het toch nog gelukt is. Ik zat er wat mee in mijn maag. Geniet er dus maar van.

Linda

Dit jaar geen verjaardagsstress maar paspoortstress en nog geen klein beetje. Ik hoop dat je vanaf nu een vakantie zonder problemen tegemoet vliegt.

ria

Amai Sofie dat was al een heel spannend begin. Als de rest ook is zal er van uitrusten niet veel sprake zijn. Ik kijk al uit naar het vervolg van uw reisblog.
Groetjes Ria

Willy

Sofie toch, lang leve Martine en haar empathie, er werken toch nog MENSEN op sommige diensten, gelukkig ???

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Hamba