Bijna liep het fout… 4 dagen voor ik Sapzurro zou verlaten had ik de terugreis met de ferry al geboekt. Er was op dat moment nog geen lijst, want wie zou er nu in godsnaam 4 dagen op voorhand boeken? Maar goed, een blanco blad dan maar, bovenaan de datum opgeschreven en ik mocht zelf mijn naam bij nummer 1 noteren wegens te moeilijk.

Zo, prima geregeld toch? Ik stond er als eerste op, dat betekende dat ik ook als eerste aan boord mocht en een goed plekje kon kiezen, waar ik niet, zoals bij de heenreis, kletsnat zou worden bij een regenbui. Het Colombiaanse koppel had ook nog eens gebeld twee dagen daarna, om zowel voor mij en voor henzelf te bevestigen, dus dat kwam helemaal goed. Niet dus… Bij aankomst die morgen bleek dat ik helemaal niet eerst op de lijst stond, ook niet als tweede en zelfs niet als laatste.

“Nee mevrouw, sorry mevrouw, uw naam staat niet op de lijst mevrouw”, waarna mevrouw heel verontwaardigd zei dat ze zelf haar naam had opgeschreven, 4 dagen geleden, dat er toen nog geen lijst was en ze die hadden moeten maken enzovoort, enzoverder… en dat ze dus de lijst hadden vervangen. Maar het mocht niet baten, mevrouw kon niet mee en mevrouw was aan het liegen, er was nooit een andere lijst geweest en ik had dus ook nooit als eerste op de lijst gestaan. En als ze me beschuldigen van liegen, als ik weet dat ik volkomen gelijk heb, dan word ik dus heel boos. Alleen haalt dat helaas meestal niets uit en zou ik beter proberen kalm te blijven, maar dat is nu eenmaal een reactie. Nadat ik de man in kwestie nogmaals rustig had uitgelegd dat ik echt wel zelf mijn naam had opgeschreven en dat al wel 4 dagen geleden en dat ik voor de avond al een reservatie had in Medellin, zou het misschien opeens kunnen dat ze een andere lijst hadden gemaakt. En dus zou het ook misschien kunnen dat ik alsnog met de ferry meekon. Alleen zag ik wel mijn lift door mijn neus geboord, want ook zij stonden niet op de lijst. Hier ook weer uitgelegd dat zij meermaals hadden gebeld om te bevestigen, dat hun verzekerd was dat ze op de lijst stonden, maar ook hier niets gebaat, zij moesten maar een latere ferry nemen. Alleen zou dat betekenen dat ze pas ver na middernacht zouden aankomen én vooral dat ik dan ook pas heel laat in Medellin, een grote, drukke, niet overal even veilige stad, zou arriveren.

Ook dat probeerde ik, rustig deze keer, uit te leggen aan de man. Maar die was deze keer niet te vermurwen. We hebben dan onze tassen maar uit de hoop gehaald die klaar stond om te worden ingeladen en zijn opzij gaan zitten. En blijkbaar was dat dé manier, want toen iedereen op de ferry zat, bleken er plots toch nog een paar plaatsen te zijn… Eind goed, al goed.

Hoewel… De autorit, die van tevoren veelbelovend leek, werd een rit om niet gauw te vergeten. Splinternieuwe BMW, flink wat paarden in de motor, een hippe Colombiaan van een jaar of 40 aan het stuur en dan de bergen in… Ik ben nog nooit wagenziek geweest en heb al flink wat bergritten aan een serieuze snelheid mogen meemaken, maar deze keer was ik toch heel erg blij dat we het eindpunt bereikten.

Medellin, stad van Escobar en Botero dus, waar ik eigenlijk niet naartoe zou gaan, maar die ik toch wist te appreciëren. Vanuit de stad ging ik op dagtrip naar El Peñol en Guatapé, het eerste een rots van een meter of 200 hoog (vermoedelijk een meteoriet), die je beklimt via 700 trappen, het tweede een gezellig stadje, met kleurrijke huisjes en kronkelende straatjes.

Je kan plannen wat je wil, maar de onverwachte dingen zijn toch meestal het leukst. Zo kreeg ik in Mompox een gratis privé concert. Ik liep, als enige toerist uiteraard, door de achterbuurten van het stadje en hoorde muziek. Toen ik dichterbij kwam bleek het een groepje kinderen te zijn en een paar volwassenen. De man gebaarde me dichterbij te komen, er werd een stoel voor me tevoorschijn getoverd, er werden nog snel wat andere kinderen opgetrommeld en vervolgens afgesproken welke nummers uit hun repertoire ze zouden brengen. Bleek dat de man de kinderen van de achterbuurten leerde zingen, dansen en muziek spelen (vooral op tamtams), om ze zo een zinvolle vrijetijdsbesteding te geven. En ik mocht daar dus van genieten…

In Sapzurro kreeg ik op het strand een kokosnoot aangeboden door een vriendelijke man. Nadat ik het heerlijk verfrissende kokoswater had opgedronken, maakte hij de kokosnoot open en kon ik het vruchtvlees opeten. Toen ik vroeg hoeveel ik hem moest betalen, ervan uitgaande dat je niets voor niets krijgt, bleek dat hier toch niet op te gaan. Cadeautje van de firma, fijn…

Op de terugweg van Guatapé naar Medellin, zat de bus erg vol. Ik had daar hoegenaamd geen last van, want vermits ik alleen was, had de bestuurder mij de stoel naast hem aangeboden. Reizen in luxe dus. Achterin echter waren de plaatsen al snel allemaal bezet. De bus hier heeft geen vaste stops, als er iemand aan de kant van de weg staat en dezelfde richting uit moet als de bus (en de buschauffeur zin heeft om te stoppen), kan hij meerijden. Op een gegeven moment wil er een jonge man opstappen met een gitaar. Goed, zegt de buschauffeur, je kan mee als je wat speelt. En zo kreeg ik weer een gratis concert. Dit keer geen traditionele muziek, maar eigentijdse Colombiaanse popsongs, die door de halve bus werden meegezongen. En de buschauffeur? Die toeterde vrolijk mee…

In Medellin zat ik onverwacht een paar uur lang op de plaza de las Esculturas, helemaal in de ban van een clown/mimespeler, die zo goed was, dat hij het hele plein entertainde en alle andere verkopers en artiesten werkloos liet toekijken.

Ondertussen ben ik weeral een halte verder en zit ik in Salento, een klein stadje in de Zona cafetera, de koffieregio dus. Hier zou het wat koeler moeten zijn, maar dat is niet het geval. Waar er in Capurganá en Sapzurro geen elektriciteit was, zitten ze hier zonder water, door de aanhoudende droogte… Dat is zo mogelijk nog lastiger, vooral als je ‘s morgens nietsvermoedend naar toilet gaat, vervolgens wil doortrekken en er helemaal niets gebeurt, behalve dat je je afvraagt hoe je in godsnaam die wc pot leeg krijgt… Ik laat het aan jullie fantasie over…

Morgen ga ik een wandeltocht van een paar uur maken naar de Cocora vallei, een plek (de enige ter wereld blijkbaar) waar de zogenaamde waspalmen staan, die tot 60 meter hoog kunnen worden. Het moet volgens de reisgids en de verhalen die ik las een prachtige plek zijn. Mijn kuiten heb ik vandaag alvast gesmeerd, want net als de straten hier in het stadje gaat het hele landschap flink omhoog en omlaag. Of ik boven geraakte, lezen jullie een volgende keer.