Van Mompox ging het voor één nacht terug naar Cartagena. Dat was niet mijn beste nacht of misschien beter namiddag. Vermits de busterminal ongeveer een uur buiten het centrum ligt en ik om 6.30 uur ’s morgens de bus naar Necocli op moest, boekte ik een hotel wat dichter bij de terminal, in een buitenwijk. Het hotel had immers allerlei faciliteiten, zoals o.a. een restaurant en een betaalautomaat. Zo moest ik ’s avonds niet meer naar buiten en kon ik me rustig installeren en wat wassen en zo. Aangekomen bij het hotel, bleek dat aan een zeer drukke weg te liggen, naast een tankstation, het restaurant zag eruit of het de laatste vijf jaar al niet meer open was geweest en ik hoef jullie niet te vertellen dat de betaalautomaat ook ver te zoeken was. De kamer had geen raam, was piepklein, het toilet bleef lopen, in de andere kamers zaten alleen maar Colombiaanse mannen, kortom, tijd voor een dipje… Wat had ik ook verwacht van een kamer van 10 euro, terwijl alle andere bijna dubbel zoveel kosten. Nadat ik mijn lief had gehoord was het ergste zelfmedelijden alweer verdwenen en om eerlijk te zijn viel het allemaal nog best mee. De eigenares en haar zoon waren supervriendelijk, zo'n 50 meter verder was er een soort KFC en het bed lag nog comfortabel ook. Verder was er voetbal op tv en van de mannen had ik dus geen last…

De volgende morgen vertrok ik dus naar Necocli. Normaal zou ik naar Turbo gaan, zo’n twee uur zuidelijker. Daarover had ik al gelezen dat het een noodzakelijk kwaad was om in Capurganá te geraken, maar dat je er beter/liever niet buiten kwam. Ik keek daar dus al niet erg naar uit. De eigenares van het hotel waar ik boekte in Capurganá echter, wist me te vertellen dat er sinds een jaar ook een ferryservice was vanuit Necocli. Dat was een kortere busrit, een kortere oversteek én Necocli was een aangenamer stadje om de nacht door te brengen.

Vanuit Necocli nam ik dus de ferry naar Capurganá. En daar besloot het lot zich een beetje te moeien. Waarvoor dank trouwens… Het had misschien in Necocli al wel van zich laten horen. Ik boekte namelijk in Necocli alvast een nacht voor wanneer ik terug zou komen. De boot komt daar immers om 12 uur ’s middags aan en dat zou te laat zijn om nog een bus te nemen naar mijn volgende bestemming, Medellin. Ik heb ook getwijfeld om mijn grote rugzak daar te laten, vanwege een bepaald aantal toegelaten kilo’s op de ferry en een toeslag per extra kilo, maar ik besloot dat uiteindelijk toch niet te doen (het lot, je zal zien). Met mijn grote en kleine rugzak kwam ik dus aan in Capurganá, waar ik 4 nachten had geboekt. Een paar dagen ontspannen aan de Caribische zee, vlak bij Panama, is nooit verkeerd zo halverwege de reis. Alleen bleek dat ze daar al bijna drie weken zonder elektriciteit zaten, iets wat de vriendelijke dame van het hotel mij dan weer (bewust?) niet had verteld. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat het probleem al lang opgelost zou zijn, zoals ze hier ook elke dag beloven. Enfin, geen man overboord, ’s avonds werd er voor een paar uurtjes een generator aangezet, dus ik kon zien waar ik extra moest schrobben en alle nodige elektronica kon worden opgeladen (om beurt weliswaar, wegens slechts 1 stopcontact). Wel moest ik de lekker sapjes missen op momenten dat ik er zin in had, geen elektriciteit, dus geen blender, dus geen sap…

Restaurants zetten wel frequenter de generator aan, ook voor de onontbeerlijke loeiharde muziek helaas, maar dat zorgde dus alleen maar voor extra lawaai. Doorheen al dat lawaai kon ik nog wel 2 Zuid-Afrikaanse dames verstaan, die een aantal dagen hadden doorgebracht in Sapzurro, een 10-tal minuten verder met de boot. Daar was blijkbaar veel minder toerisme, dus ook minder generators en dus ook minder lawaai. Uiteraard ook geen sap en, naar later zou blijken, ook een erg weinig gevarieerd aanbod aan eten, wegens geen elektriciteit en geen generators…

Maar goed, een mens zit aan het strand en dan heb je niet veel nodig. Alleen wat zon… dat zou nog eens fijn zijn. Maar helaas laat ook die bron van energie het deze dagen afweten.

Het lot daarentegen is nog steeds aan het werk. Hier in Sapzurro, waar ik normaal niet zou zijn en al helemaal niet met al mijn spullen, zit ik in een prachtig hotel, in een gigantische cabana voor mezelf, met als enige andere gasten een Colombiaans koppel van een jaar of 40. Zij kwamen ook via Necocli, vertrekken hier ook op maandag, hebben hun auto in Necocli staan én passeren op zo’n twee uurtjes van Medellin (mijn volgende bestemming), wat hier als verwaarloosbaar kan worden beschouwd. De keuze tussen een busrit van een uur of negen of de auto voor een uurtje of vijf is snel gemaakt. Maandag vlei ik me op de achterbank van de auto (helaas wel naast Lula, hun Boston terriër) en rijd ik dus in betrekkelijke luxe naar Medellin, de stad van de eeuwige lente, van Botero en Pablo Escobar en in de jaren ’80 nog de gevaarlijkste stad ter wereld.

Maar gevaar is uiteraard relatief. Zo zit ik hier op een boogscheut van de zogenaamd gevaarlijkste 100 km ter wereld, de Darien Gap. Ik zie daar echter niet veel van, enkel het groen van het bladerdak. Dagelijks echter komen in Capurganá hordes Haïtiaanse bootvluchtelingen aan. Zij hebben geholpen bij de bouw van de voorzieningen voor de Olympische spelen, zijn daar niet meer nodig en trekken vanuit Brazilië, door Peru, Ecuador en Colombia naar Panama om zo naar de Verenigde Staten te geraken in de (ijdele) hoop op een beter leven. The American dream…

Mannen, maar ook vrouwen, kinderen en baby's. Allemaal met hun hebben en houden, gepropt in een rugzak, tussen eten en drinken om een aantal dagen in de jungle te overleven. Zij trotseren de Darien Gap en dat is een bijna ondoordringbare jungle vol gevaren, gaande van giftige en gevaarlijke planten, tot dito beesten, drugssmokkelaars, rebellen en ander gespuis. Ik zou niet graag in hun schoenen staan, maar zijzelf waarschijnlijk ook niet. Als ze die al hebben tenminste…