In Nyaungshwe, het dorpje dat de uitvalsbasis vormt voor trips naar Inle Lake, at ik heerlijke gele tofu, stond ik te kijken bij de rollerskatebaan, vierde ik mijn verjaardag met mojito, at ik een fantastische chocoladecake, kreeg ik een verjaardagscadeau van mijn 'family at Lady Princess hotel', maakte ik een dagtrip naar het meer en de omliggende dorpen, bezocht ik het klooster met de 'jumping cats', die van de overheid niet meer mochten springen en er dus maar lui bijlagen, fietste ik flink wat kilometers en nam ik uiteindelijk de nachtbus naar Yangon, om daar 's ochtends, als alles goed ging, verder te reizen naar Hpa-an. De reis aar Yangon met JJ's (zie eerdere mail), verliep zo goed als vlekkeloos. Zo goed als ..., want de twee oude dames naast me, die me ofwel zaten aan te staren, ofwel luidop gebeden zaten te reciteren, beide onder het gekauw van betelnoten, waarna dan met veel gerochel het sap moest worden uitgespuwd (in een zakje uiteraard, want in een luxebus met airco kunnen de ramen niet open), die hadden ze wat mij betreft in Nyaungshwe mogen laten staan (of, ik zal wat milder zijn, achteraan in de bus moeten zetten). Bus without a view Rond een uur of 7 kwamen we aan in Yangon en daar vond ik vrijwel meteen een bus naar Hpa-an, die om 8 uur zou vertrekken. Perfect getimed... Deze bus was echter iets minder joyous. Het mij als zeer mooi beschreven landschap kreeg ik niet te zien, want de ramen waren al even niet meer gewassen. Zelfs de regen, die toch overvloedig naar beneden kwam, kreeg de klus niet geklaard. En als ik niet naar buiten kan kijken, dan sukkel ik in slaap, waarbij ik dit keer een paar keer niet zo zacht in aanraking kwam met de metalen hendel van het raam. Gevolg, een bult op mijn voorhoofd. Uiteindelijk heb ik mijn zakdoek maar rond de hendel gebonden, want wakker blijven, daar slaagde ik niet in. De voorruit van de bus vertoonde geen sterretje, maar het hele sterrenstelsel. Carglass zou er flink wat dagen werk aan hebben gehad en waarschijnlijk niet hebben hersteld, maar vervangen... Room without a view In Hpa-an aangekomen, ging ik enthousiast op zoek naar het Soe Brothers Guesthouse, mij een paar keer aangeraden door andere reizigers. Waarom weet ik niet goed, tenzij die Soe brothers natuurlijk geweldige kerels waren. Ik heb ze zelf niet ontmoet... Ik kan me levendig voorstellen dat huizen in dit vochtige, tropisch warme klimaat sneller in verval raken, maar dat het zo snel zou gaan, verbaast me toch ten zeerste. Ik kreeg een muffe kamer, zonder raam, met kartonnen bevlekte muren. 2 Franse wc's kon ik op de gang bezoeken (als ik zelf toiletpapier had tenminste), de koude douche (letterlijk en figuurlijk) bevond zich daarnaast. Tja, wat kan een mens voor 6$ meer verwachten? Gedurende twee nachten ontsnapte ik aan de muffe kamer door Mawlamyine te bezoeken, een stad zo'n 50 km naar het Zuiden. Daar wilde ik Ogre Island gaan verkennen, maar geen kat die me kon vertellen hoe, waarmee en wanneer ik daar kwam. Volgens de ene was het eiland gesloten, de andere zei dat ik om 10.45 de ferry moest nemen, maar om 12 u alweer terug moest en nog een andere wist me te vertellen dat de laatste ferry om 15 u terugkwam. De volgende ochtend heb ik een fiets gehuurd, ben ik naar het water gereden en vond ik een man met een motorboot, die beweerde dat ik 'all hours' naar het eiland kon, en, wat niet minder belangrijk was, ook terug. Dus, na het betalen van een luttele dollar, begonnen we aan de overtocht. Niet geschoten is immers altijd mis... Eenmaal op het eiland (ongeveer zo groot als Singapore), bleek dat de weg bestond uit veel modder, grind en keien en ik hoopte dus maar dat mijn banden het niet zouden begeven. Dat deden ze gelukkig niet. Mijn ketting echter wel... De eerste twee uur ging alles goed, maar algauw moest ik elke 10 minuten de ketting er weer opleggen. Tegen 15 u bedacht ik dat ik nog een flink stuk eiland over had, maar niet zo veel tijd. Mijn ketting kwam steeds losser te zitten, er was al een schakel aan een kant gebroken en ik wilde niet riskeren dat ze helemaal stuk zou gaan. Een auto zoeken dan maar. Dat valt echter niet mee op een eiland waar het meeste gebeurt met paard en kar of met de moto. Toch vond ik uiteindelijk een pick- up en probeerde ik uit te leggen wat ik wilde. 4 mannen op moto's kwamen erbij staan en probeerden mijn fiets al op een motor te leggen. Even snel haalden ze hem er ook weer af. Ik wees naar de pick-up en zei dat ik echt terug naar Mawlamyine moest. Heen en weer gediscussieer tussen de motormannen en de man en de vrouw van de pick-up. Waarna die twee laatsten me met een big smile aankijken ... en wegrijden. Ook de 4 motorrijders gaan ervandoor. Een paar anderen die erbij waren komen staan, deden teken te wachten. Nu heb ik al niet zo veel geduld en dat alles had toch al even geduurd, dus ik begon mijn ketting er maar weer op te leggen, klaar om weer 10 minuten te fietsen, maar de mannen gebaarden me te gaan zitten. Het is wat het is en het wordt wat het wordt... Vermits het voor buitenlanders vooralsnog verboden is op het eiland te overnachten, moesten ze toch ergens met me naartoe. Een half uur later kwamen de man en de vrouw in de pick-up terug, met nog steeds een big smile en een zestal schoolkinderen. First things first... Vervolgens werd mijn fiets in de pick-up geladen en werd ik naar de ferry gebracht, die dus duidelijk tot ver na 15 u terugging. Voor de fiets moest ik uiteindelijk maar de helft betalen en ik had toch een hele mooie dag gehad. Zonovergoten zelfs, buiten alle verwachting. Waarschijnlijk omdat ik die ochtend een regenponcho had gekocht. Morgen verlaat ik Myanmar en steek ik de Thaise grens over. Het is niet al goud wat blinkt, maar hier in Myanmar toch wel veel. Ik heb genoeg gouden pagodas en stupas gezien voor de komende jaren. Ik zag ook heel veel big smiles, de ene al wat witter dan de andere (de betelnoten, weet je wel) en ik leerde een prachtig volk kennen dat nog die mooie 'onschuld' over zich heeft. Een glimlach is hier nog echt, en niet omdat ze je iets willen verkopen. Ik wilde daarstraks op de markt een paar tomaten kopen en vroeg hoeveel ik moest betalen. 'Plesent' was haar antwoord ... Myanmar is duidelijk een land in ontwikkeling, het toerisme is hier flink in opmars, laten we hopen dat de glimlach echt blijft. Myanmar, adieu...